του Βαγγέλη Δ. Μαρινάκη στο avantgarde
μέρος του άρθρου:
Η ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ!
ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ, ΔΑΚΡΥΒΡΕΧΤΕΣ ΑΛΕΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΕΣΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Τα πράγματα είναι καθαρά: η κυβέρνηση Maduro είναι σοσιαλιστική κυβέρνηση που έχει απέναντί της την αντεπανάσταση με όλα της τα μέσα σε εσωτερικό και εξωτερικό. Ίσως δεν είναι η σοσιαλιστική κυβέρνηση που θα θέλαμε, ούτε πιστεύουμε πως το τραπέζι διαλόγου μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης έχει πολλά να προσφέρει μακροπρόθεσμα στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Όμως δεν είμαστε στη Βενεζουέλα για να καθορίσουμε τις εξελίξεις, ούτε έχουμε την τύχη να υπάρχει Κομμουνιστική Διεθνής για να στηρίξει το όλο εγχείρημα. Εμάς μας αρκεί που υπάρχει ένα αγκάθι στη φτέρνα της ιμπεριαλιστικής μπότας με ισχυρές σοσιαλιστικές αναφορές και από τη μεριά μας το στηρίζουμε δίχως όρους και «ναι μεν, αλλά».
Αυτή την Αριστερά έβγαλε η κοινωνική δομή και η ιστορική παρακαταθήκη της εκεί κοινωνίας, και δεν μας παίρνει να αλλάξουμε κοινωνία για να βολέψουμε τις ηθικές αρχές κάποιων. Εμείς είμαστε στο πλάι των καταπιεσμένων που δίνουν τη μάχη κόντρα στην Αυτοκρατορία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό με τον τρόπο και τη διαμεσολάβηση που αυτοί επιθυμούν.
Τα υπόλοιπα είναι για τους προφέσορες της επανάστασης που ονειρεύονται έναν κόσμο που θα γκρεμίζει την εκμετάλλευση εν μέσω εμπάργκο και δίχως να θυσιάζει τις εκλογικές αρχές. Αν ζούσε ο Λένιν, το λιγότερο θα γέλαγε μαζί τους.
Το ωραίο όμως της υπόθεσης είναι το πόσο η Αριστερά έχει εγκαταλείψει την ιδέα της συμπαράστασης με τα σοσιαλιστικά πειράματα των χωρών του Νότου. Ένα καταθλιπτικό παράδειγμα είναι η στάση της πολιτικής ομάδας της Αριστεράς (GUE/NGL) κατά τη διάρκεια της απονομής του βραβείου Ελευθερίας Ζαχάρωφ από το Ευρωκοινοβούλιο στην «αντιπολίτευση» της Βενεζουέλα, μια ομάδα που έχει επιτεθεί στους δημοσιογράφους και έχει βάλει φωτιά σε καμιά εικοσαριά ανθρώπους επειδή είχαν το λάθος χρώμα δέρματος ή τους φάνηκαν αρκετά φτωχοί και συνεπώς chavistas.
Αν βιαστεί κανείς να παρατηρήσει πως η συγκεκριμένη πολιτική ομάδα αποτελεί τον ορισμό της θεσμικής Αριστεράς με τις θέσεις της να κινούνται περισσότερο στο πλαίσιο μιας παλιάς «καλής» σοσιαλδημοκρατίας αλά 80s, δεν θα πάρει λιγότερη απογοήτευση αν δει τι γράφεται από ανθρώπους και κόμματα που δηλώνουν ριζοσπαστικότεροι/α.Στο site Socialist Worker της ISO, το τελευταίο άρθρο που συναντάμε είναι ένα του Ιούνη που μας εξηγούν γιατί ΔΕΝ έχει σοσιαλισμό στη Βενεζουέλα και ότι πρέπει να δουλέψουμε «από τα κάτω» για να γίνει αφετηρία ο σοσιαλισμός για έναν νέο κόσμο.
Δεν ξέρουμε σε ποιόν κόσμο αναφέρονται οι σύντροφοι -λέμε τώρα- πάντως αν ακολουθήσουμε τις συμβουλές τους είναι σίγουρο σχεδόν πως στον άλλο κόσμο θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες για σοσιαλισμό. Την ίδια στιγμή που η αντεπανάσταση χτυπάει την πόρτα με τις πιο άγριες διαθέσεις, την ώρα που ό,τι πιο συντηρητικό έχει συντονιστεί σε μια πρωτοφανή επίθεση κατά αυτών που βρήκαν έκφραση και φωνή μέσα από το ρεύμα του τσαβισμού, η Eva Maria μας πληροφορεί πως τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν δεν είχαν ξεφύγει στην κυβέρνηση μερικές κρατικοποιήσεις και αν οι κομμούνες λειτουργούσαν όπως πρέπει. Μας προτείνει να διαβάσουμε και λίγο Hal Draper και θα πιάσουμε το νόημα.
Ένα άλλο, λίγο πιο πρόσφατο άρθρο του ίδιου site μάς μιλάει για την ανάγκη να υπάρξει ένας τρίτος επαναστατικός πόλος που δεν θα περιλαμβάνει την αντιπολίτευση -γιατί όχι ρε παιδιά;-, ούτε τα ανώτερα κλιμάκια του κυβερνώντος PSUV. Η απογοήτευση από την πολιτική Maduro, γράφει, θα απογοητεύσει τμήματα της νεολαίας και των συνδικάτων και εκεί πρέπει να δοθεί το βάρος της συγκρότησης του νέου φορέα. Είναι να απορείς μετά που αρκετοί έβλεπαν αυτοδιαχειριστικά πειράματα στην Ουκρανία και σοσιαλιστικά υποκείμενα στη Συρία; Ας είναι, αν ποτέ έρθει στα πράγματα η συμμορία του Leopoldo Lopez και της παρέας του να δούμε ποια σοσιαλιστική επανάσταση θα σκαρφιστούν όσο θα φτιάχνουν τον οδικό χάρτη της εξέγερσης με τις ακριβείς συντεταγμένες του, την ίδια στιγμή που το ΔΝΤ θα πιάνει δουλειά και οτιδήποτε αριστερό θα χτυπιέται ανηλεώς.
Τέλος στα «δικά μας», ο Άρης Χατζηστεφάνου θυμώνει του Maduro όταν ανακοίνωσε ότι τα κόμματα που μποϊκοτάρισαν τις δημοτικές εκλογές χάνουν το δικαίωμα συμμετοχής στις προεδρικές εκλογές του 2018. «Έχασε τον κόσμο» μάς πληροφορεί ο τίτλος και αναρωτιόμαστε από πότε η κομμουνιστική Αριστερά την οποία υποτίθεται εκπροσωπεί ο Χατζηστεφάνου ανησυχεί για την άποψη του Guardian και του ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Λοιπόν, για να τελειώνει το παραμύθι με τα ροζ σύννεφα και τη λίστα καθηκόντων που αραδιάζουν όλοι οι προηγούμενοι που αναφέρθηκαν. Τι περιμένουν πως είναι η επανάσταση, ένα ατέλειωτο πανηγύρι δημοψηφισμάτων και ανοικτών συνελεύσεων; Ή έχουν την εντύπωση πως ο σοσιαλισμός που επαγγέλονται διαφέρει από το καθάριο κήρυγμα του ιερέα στην εκκλησία; Κυρίες και κύριοι όταν τα πράγματα ζορίζουν και σε στριμώχνουν με σφαίρες, καδρόνια, λοστούς και χειροβομβίδες, εμείς λέμε ότι πρέπει να απαντήσεις άμεσα και δυναμικά. Και όταν η μάχη εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου, δεν είναι ώρα για ανύπαρκτες εναλλακτικές στη βάση του «ούτε-ούτε».
Τα πράγματα είναι καθαρά: η κυβέρνηση Maduro είναι σοσιαλιστική κυβέρνηση που έχει απέναντί της την αντεπανάσταση με όλα της τα μέσα σε εσωτερικό και εξωτερικό. Ίσως δεν είναι η σοσιαλιστική κυβέρνηση που θα θέλαμε, ούτε πιστεύουμε πως το τραπέζι διαλόγου μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης έχει πολλά να προσφέρει μακροπρόθεσμα στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Όμως δεν είμαστε στη Βενεζουέλα για να καθορίσουμε τις εξελίξεις, ούτε έχουμε την τύχη να υπάρχει Κομμουνιστική Διεθνής για να στηρίξει το όλο εγχείρημα.
Εμάς μας αρκεί που υπάρχει ένα αγκάθι στη φτέρνα της ιμπεριαλιστικής μπότας με ισχυρές σοσιαλιστικές αναφορές και από τη μεριά μας το στηρίζουμε δίχως όρους και «ναι μεν, αλλά».
Αυτή την Αριστερά έβγαλε η κοινωνική δομή και η ιστορική παρακαταθήκη της εκεί κοινωνίας, και δεν μας παίρνει να αλλάξουμε κοινωνία για να βολέψουμε τις ηθικές αρχές κάποιων. Εμείς είμαστε στο πλάι των καταπιεσμένων που δίνουν τη μάχη κόντρα στην Αυτοκρατορία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό με τον τρόπο και τη διαμεσολάβηση που αυτοί επιθυμούν.
Τα υπόλοιπα είναι για τους προφέσορες της επανάστασης που ονειρεύονται έναν κόσμο που θα γκρεμίζει την εκμετάλλευση εν μέσω εμπάργκο και δίχως να θυσιάζει τις εκλογικές αρχές.Αν ζούσε ο Λένιν, το λιγότερο θα γέλαγε μαζί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου