"Το Μυστικό", Geraldina Colotti ~ (υπό έκδοση)

Η ιστορία αυτού του μικρού βιβλίου διαμορφώθηκε σ’ ένα κατειλημμένο και αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό κέντρο που ονομάζεται «Βραχυκύκλωμα». Μια εμπειρία που αντιστέκεται μετά από είκοσι πέντε και πλέον χρόνια επιθέσεις και εξώσεις: ένας πολιτικός και κοινωνικός χώρος, δωρεάν και εναλλακτικός για τη νεολαία των εγκαταλελειμμένων προαστίων της Ρώμης, σε μια καπιταλιστική χώρα όπως η Ιταλία, όπου οι υπηρεσίες πληρώνονται ακριβά. 

Σε αυτούς τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, που στη Βενεζουέλα υποστηρίζονται από την Μπολιβαριανή Κυβέρνηση, αναπτύσσεται η πολιτική και πολιτιστική πρακτική, μπορεί κάποιος να φάει με πολύ λίγα χρήματα και ν’ αθληθεί. Ακριβώς όπως η πολύ νεαρή πρωταγωνίστρια του βιβλίου, πάντα έπαιζα ποδόσφαιρο και έκανα πολεμικές τέχνες. Στη φυλακή κατόρθωσα να διατηρηθώ σε φόρμα και, όταν άρχισα να βγαίνω, κατά τη διάρκεια της ημέρας, για να πάω να εργαστώ στην εφημερίδα Το Μανιφέστο, χρησιμοποιούσα τον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο πριν να επιστρέψω τα βράδια στη φυλακή για να προπονηθώ στο λαϊκό γυμναστήριο του κέντρου «Βραχυκύκλωμα». Όπως και εσείς γνωρίζετε, ο αθλητισμός γεφυρώνει τις διαφορές και φέρνει τις γενιές πιο κοντά.

Και έτσι, κάνοντας κικ-μπόξινγκ, ένιωθα οικεία μ’ ένα κορίτσι που λεγόταν Σύλλα που με την παρέα από τις φίλες της, με το που τελείωναν τα μαθήματα, έφευγαν βιαστικά ν’ ακούσουν καμιά συναυλία σε άλλα κοινωνικά κέντρα. Και πάντα μου ζητούσαν να πάω μαζί τους. Αλλά μετά βίας μπορούσα βιαστικά να τις αποχαιρετήσω, γιατί έπρεπε να επιστρέψω στη φυλακή, και έτσι έκαναν και άλλοι σύντροφοι που βρίσκονταν υπό τις ίδιες συνθήκες του καθεστώτος των φυλακών: ανεβαίνοντας σ’ ένα αυτοκίνητο και καβαλώντας μια μοτοσικλέτα πριν τις δέκα το βράδυ. Ποιοι ήταν αυτοί οι γερασμένοι νέοι που όλοι τους αντιμετώπιζαν με σεβασμό, αλλά ποτέ δεν έμεναν μέχρι το τέλος της γιορτής; Βεβαίως, η συλλογικότητα που διευθύνει το κοινωνικό κέντρο γνώριζε ότι ήμασταν μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών, αλλά οι υπόλοιποι νέοι που σύχναζαν σ’ αυτόν τον διαδραστικό χώρο, όχι. Κάθε φορά που η αστική τάξη κερδίζει, για να προσπαθήσει να σβήσει τον φόβο που νιώθει, προσπαθεί να κρύψει τη μνήμη, συκοφαντεί και δαιμονοποιεί τους επαναστάτες κατατάσσοντάς τους ως «τρομοκράτες», για να αποτρέψει τους νέους από το ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμα.

Χωρίς μνήμη, δεν υπάρχει μέλλον, και έτσι περνά το μήνυμα που το σύστημα διαδίδει: «Έξω από τον καπιταλισμό, τίποτα δεν μπορεί να γίνει, για να είστε καλοί, αφήστε τον εκμεταλλευτή να εκμεταλλευτεί κατά το δοκούν». Μήπως δεν είναι το ίδιο που κάνει η δεξιά στη Λατινική Αμερική; Έτσι, αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα να μιλήσω σε αυτά τα κορίτσια που δεν ήξεραν τίποτα από την ιστορία του παρελθόντος, πώς θα μπορούσα να τις εξηγήσω το γιατί ενός ένοπλου αγώνα για το σοσιαλισμό που κράτησε σχεδόν είκοσι χρόνια και ότι πολλοί ξεκινήσαμε σ’ εκείνο τον αγώνα όταν ήμασταν ακόμα πιο νέοι από αυτούς. Πώς μπορείς να εξηγήσεις σ’ ένα νέο ότι, στον αγώνα για τα ιδανικά μας, μπορούσαμε να θέσουμε σε κίνδυνο την ίδια μας της ζωή και αυτή των άλλων; Πώς να εξηγηθεί η επιλογή μας της ένοπλης οδού σε μια χώρα που όλοι θεωρούν «δημοκρατία»;

Σε ιδιαίτερες ιστορικές στιγμές, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, η εξέγερση της νεολαίας συμπίπτει με την επαναστατική θεωρία και στον αγώνα για το σοσιαλισμό αναγνωρίζονται οι «επιφανείς προσωπικότητες» και οι ίδιοι οι ήρωες. Αλλά αυτό έχει γίνει τρομερά πιο δύσκολο μετά την πτώση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Οι νέοι της Δύσης έχουν μετατραπεί σ’ ένα στόχο –και ένα αντικείμενο– του καταναλωτισμού, που τους εκθέτει μόνο στο «μήνυμα» της διαφήμισης ή στα διαστρεβλωμένα μηνύματα από τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά όχι σε αυτό που τους προτείναμε εμείς: απαλλοτριώστε αυτούς που σας απαλλοτριώνουν το μέλλον σας. Κάπως έτσι στράφηκα στη λογοτεχνία. Τα βιβλία, η μουσική, η φαντασία, μου έχουν επιτρέψει να είμαι ελεύθερη παρά τη μεγάλη φτώχεια μέσα στην οποία γεννήθηκα, και να κατανοήσω ότι δεν θα ένιωθα ποτέ καλά, αν δεν είχα θέσει στη διάθεση των άλλων προλετάριων αυτά που είχα συμπεράνει και δίνοντας το παράδειγμα. «Μορφωθείτε για να είστε ελεύθεροι», έλεγε πάντα ο κομαντάντε Τσάβες παραθέτοντας τα λόγια του Χοσέ Μαρτί.

Το μυθιστόρημα El secreto (Το μυστικό) -εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Mondadori και στη Βενεζουέλα σε ψηφιακή μορφή από το Εκδοτικό El perro y la rana.

***

Η Ζεραρτίνα Κολότι είναι ποιήτρια, συγγραφέας, δημοσιογράφος, διεθνής αρθρογράφος και μεταφράστρια από τα γαλλικά και τα ισπανικά. Έχει δημοσιεύσει ποίηση, μυθιστορήματα, βιβλία για νέους και δοκίμια. Ορισμένα από αυτά έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1956, στη Βεντιμίγλια στην Ιταλία. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Γένοβας στη φιλοσοφία και στη δημοσιογραφία. Συμμετείχε στις κοινωνικές συγκρούσεις της δεκαετίας του 1970 και του 1980 στην Ιταλία, ενώ αργότερα φυλακίστηκε εκτίωντας ποινή κάθειρξης 25 ετών για τη συμμετοχή της στην αντάρτικη οργάνωση "Ερυθρές Ταξιαρχίες".

Είναι ανταποκριτής στην Ευρώπη του λατινοαμερικάνικου ιστότοπου “Resumen Latinoamericano”, του Βενεζουελάνικου περιοδικού "Cuatro F" και διευθύντρια της Ιταλικής έκδοσης της Le Monde diplomatique.

Συμμετέχει σε μια σειρά οργανώσεις, κυρίως Λατινοαμερικάνικες, όπως: "Ευρωπαϊκό Δίκτυο Αλληλεγγύης στην Μπολιβαριανή Επανάσταση", "Διεθνής Γραμματεία Εθνικού και Διεθνούς Συμβουλίου Λαϊκής Επικοινωνίας" (CONAICOP), “Διεθνείς Ταξιαρχίες Αλληλέγγυας Επικοινωνίας (BRICS-PSUV)", “Δίκτυο στην υπεράσπιση της ανθρωπότητας (REDH)”, “Διεθνιστική Συλλογικότητα Άνεμοι του Νότου”, “Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PSUV)”.

REDH GR: Μαρτί και Λένιν, πιο επίκαιροι από ποτέ, Geraldina Colotti (REDH ITALIA) (redhgrecia.blogspot.com)