ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ
ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ KAI TA KINHMATA ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ
Στη Νότια Αμερική, που από την αποικιοκρατία πέρασε στην νεοαποικιοκρατία και αποτέλεσε την πίσω αυλή των γιάνκις, ο μαρξισμός βρήκε εύφορο έδαφος στα μακροχρόνια απελευθερωτικά κινήματα και παραδόσεις, καθώς και στις ιδέες του Σιμόν Μπολίβαρ και του Χοσέ Μαρτί. Ο Σιμόν Μπολίβαρ, υπήρξε ο “Απελευθερωτής” από τον ισπανικό ζυγό των εδαφών που σήμερα βρίσκονται τα κράτη της Κολομβίας, της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ, του Περού και της Βολιβίας. Ο Χοσέ Μαρτί ήταν αυτός που είδε καθαρά το ρόλο της επερχόμενης βορειοαμερικανικής ιμπεριαλιστικής δύναμης στη θέση της Ισπανίας και μίλησε για την ενότητα της Νότιας, της “Δικής μας Αμερικής”. Ήταν αυτός που είδε την ανάγκη πολιτικού – και όχι μόνο στρατιωτικού φορέα- για την καθοδήγηση του απελευθερωτικού πολέμου και ίδρυσε πριν 120 χρόνια το Επαναστατικό Κόμμα Κούβας.
Ο Φιντέλ Κάστρο ουσιαστικά ολοκλήρωσε την εθνική απελευθέρωση της Κούβας καταφέρνοντας να συνενώσει τη σκέψη του Μαρτί με τον μαρξισμό-λενινισμό, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι δεν μπορεί να υπάρξει εθνική χωρίς κοινωνική απελευθέρωση. Η διαδικασία που ξεκίνησε με την νίκη της κουβανικής επανάστασης, έλαβε νέα χαρακτηριστικά στο τέλος του 20ου αιώνα με την εκλογή προοδευτικών αντιβορειοαμερικανικών κυβερνήσεων σε πολλές χώρες και την έναρξη των διαδικασιών της Μπολιβαριανής επανάστασης στη Βενεζουέλα. Ξεκίνησαν οι διαδικασίες ενοποίησης και συνεργασίας της Νότιας Αμερικής και της Καραϊβικής και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, σε συνθήκες γενικής κρίσης του καπιταλισμού. Για να γίνει αυτό, χρειάστηκε η κουβανική επανάσταση να δώσει με επιτυχία τη μάχη της επιβίωσης, προχωρώντας την επαναστατική διαδικασία στο νησί και βοηθώντας ταυτόχρονα τα επαναστατικά κινήματα σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην αμερικάνικη ήπειρο και στην Αφρική.