Όπως είχε
προβλεφθεί, η μιντιακή καμπάνια ενάντια
στη Βενεζουέλα έχει χτυπήσει κόκκινο,
οι τζίροι έχουν απογειωθεί και όλοι “το
παλεύουν” όπως μπορούν. Η Ευρώπη γέμισε
ξαφνικά Μαδούρους, ο Ραχόι στην Ισπανία
θέλει τον Μαδούρο/Ποδέμος του, ο Μητσοτάκης
στην Ελλάδα τον Μαδούρο/Τσίπρα του και
οι υπόλοιποι ότι περισσεύει.
Ο δημοσιογράφος
παντός καιρού Ιάσων Πιπίνης πραγματοποίησε
βαρυσήμαντη αποστολή στη Βενεζουέλα,
μετά το βαρυσήμαντο σχετικό βιβλίο
του με το οποίο μας είχε ήδη πληροφορήσει
για το αποτέλεσμα της μετέπειτα επιτόπιας
δημοσιογραφικής του έρευνας. Και τέλος,
η Βούλτεψη έμεινε χωρίς αντικείμενο
γιατί το κράτος εθνικοποίησε το
(βορειοαμερικάνικο) εργοστάσιο κωλόχαρτου
της Βενεζουέλας. Με όλα αυτά ανακαλύπτουμε
έναν περίεργο λαό στη Βενεζουέλα, έναν
λαό που λιμοκτονεί μήνες αλλά δεν
πεθαίνει, αλλά και δεν εξεγείρεται κατά
του Μαδούρο, παρ ότι έχει παράδοση σε
τέτοιες καταστάσεις, να τα κάνει λίμπα
(Βλ. εξέγερση Καρακάσο).