Με την υπογραφή αυτής της συμφωνίας, καταργείται η περιβόητη Κοινή Θέση της Ε.Ε για την Κούβα, που ίσχυε από το 1996, κατ εφαρμογή του βορειοαμερικάνικου αποκλεισμού και γι αυτό τέθηκε για έγκριση στα κοινοβούλια των κρατών μελών της Ε.Ε. Όπως εύκολα κατανοείται, η κατάργηση της κοινής θέσης ήταν προαπαιτούμενο από την κουβανική πλευρά και παράλληλα χρόνιο αίτημα του κινήματος αλληλεγγύης και του ΚΚΕ.
Το σκεπτικό που ανέπτυξε η βουλευτής του κόμματος Δ. Μανωλάκου για τη φύση και τις επιδιώξεις της Ε.Ε, θα μπορούσε να αποτελεί την σύντομη ανάλυση περί Ε.Ε σε κάθε σχετική συζήτηση. Αυτό βέβαια δεν αποδεικνύει ότι η συμφωνία είναι επιζήμια για το νησί και εν τέλει, τι σχέση είχε αυτή η ανάλυση με την Κούβα.
Θα περίμενε κανείς να ακούσει, για ανεπίτρεπτες υποχωρήσεις, για εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, για αλλαγές στη διεθνή πολιτική της Κούβας (Βενεζουέλα, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Συρία κ.α). Τίποτα τέτοιο δεν αναφέρθηκε, γιατί τίποτα τέτοιο δεν υπήρξε.
Έτσι, η βουλευτής απλά ανέφερε: “στο κείμενο της Συμφωνίας ΕΕ - Κούβας, γίνεται αναφορά σε ανάπτυξη και επιχειρηματικότητα, λέξεις που στη γλώσσα του κεφαλαίου σημαίνουν επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών, στις εσωτερικές υποθέσεις της Κούβας και διαμόρφωση εδάφους για την επέμβαση των μονοπωλιακών επιχειρηματικών συμφερόντων στην Κούβα με κριτήριο το κέρδος”.
Εύλογα αναρωτιόμαστε, πως θα μπορούσαν άραγε να αναφερθούν σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων (κρατών με διαφορετικά πολιτικοοικονομικά συστήματα) οι μεταξύ τους διακρατικές οικονομικές σχέσεις ; Θεωρώντας βέβαια δεδομένο, ότι στον όρο ανάπτυξη, δίνουν διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο. Φυσικά, κανένας που θέλει να διατηρήσει τη σοβαρότητά του δεν υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιες σχέσεις Προφανώς λοιπόν αυτή η θέση είναι προϊόν άλλης ανάλυσης, που ενδεχομένως δεν αφορούσε τη Βουλή.
“Το ΚΚΕ θα καταψηφίσει τη συγκεκριμένη συμφωνία και θα συνεχίσει να εκφράζει τη διεθνιστική του αλληλεγγύη στο λαό της Κούβας, να υπερασπίζεται την κουβανική επανάσταση και τις κατακτήσεις της, να απαιτεί να σταματήσει ο αποκλεισμός των ΗΠΑ και κάθε παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της”, ήταν η κοινότυπη διατύπωση που υποτίθεται διατηρούσε τη σύνδεση με την ιστορικά διατυπωμένη θέση του κόμματος.
Για όσους παρακολουθούν υποτυπωδώς την εξέλιξη της θέσης του ΚΚΕ για την Κούβα τα τελευταία χρόνια, η ακραία αυτή πολιτική θέση στο κοινοβούλιο δεν αποτέλεσε έκπληξη. Ήδη από το τελευταίο 20ο Συνέδριο του κόμματος, διατυπώθηκε πιο καθαρά: […]
η ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων
σε χώρες που επιδίωκαν τη σοσιαλιστική
οικοδόμηση, όπως το Βιετνάμ και η Κούβα,
χειροτέρευσαν την κατάσταση στο διεθνές
κομμουνιστικό κίνημα (Θ.77). Hταν μια υποβαθμισμένη στο κείμενο των θέσεων αλλά ξεκάθαρη τοποθέτηση ότι οι σοσιαλιστικές επιδιώξεις της Κούβας αφορούν το παρελθόν.
Λίγους μήνες μετά (7/2017) το άρθρο του Α.Γ στο Ριζοσπάστη, με τίτλο Οργανωμένο σχέδιο διείσδυσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στην Κούβα, κατέληγε: “[...] είναι καθήκον των κομμουνιστών να εντείνουν την επαγρύπνηση και ανησυχία τους, τη συντροφική, τεκμηριωμένη κριτική εξέταση των εξελίξεων. Είναι κι αυτά αναπόσπαστα στοιχεία έκφρασης της διεθνιστικής τους αλληλεγγύης που εδώ και χρόνια αταλάντευτα επιδεικνύουν στον κουβανικό λαό και την επανάστασή του ενάντια στην εντεινόμενη παρέμβαση των καπιταλιστών, των ενώσεών τους και των αστικών κυβερνήσεων”.
Ας δεχτούμε ότι “είναι κι αυτά αναπόσπαστα στοιχεία έκφρασης της διεθνιστικής αλληλεγγύης”, το ερώτημα είναι, ποια άλλα είναι; Προφανώς για το ΚΚΕ, η υποστήριξη της Επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας (αναφορά που αποφεύγεται επιμελώς εδώ και καιρό) στα διεθνή διακρατικά και κρατικά θεσμικά όργανα, δεν είναι.
Αυτό μπορεί να είναι συνεπές με αυτό που πιστεύει κάποιος (άτομο ή συλλογικός φορέας), μόνο αν θεωρεί ότι το Κόμμα και η Κυβέρνηση της Κούβας, “τα έχουν διπλώσει”, έχουν συμβιβαστεί με τον ιμπεριαλισμό και έχουν προδώσει τον λαό και την Επανάστασή τους. Σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν προτιμότερο αυτό να ειπωθεί ανοιχτά. Γιατί στην τελική, είναι θέμα εμπιστοσύνης.
Εγώ από την πλευρά μου, ένας απλός στρατιώτης της αλληλεγγύης με την Κούβα το λαό και την Επανάστασή της (συμπεριλαμβανομένης και της Επαναστατικής της Κυβέρνησης), δεν διστάζω να πω ξεκάθαρα ότι εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο το ΚΚ Κούβας από το ΚΚΕ.
Όμως η Κούβα μου έμαθε ότι είναι σεβαστή η άποψη και η όποια αλληλεγγύη προσφέρει ο καθένας, όποια κι αν είναι αυτή και με όποιον τρόπο επιλέγει να τη δώσει. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για τον παραδοσιακότερο - και μέχρι πρότινος σταθερότερο - σύμμαχο της Κούβας στη Ελλάδα.
Γιατί η Κούβα έρχεται από πολύ μακρυά και πάει ακόμα μακρύτερα. Η αγάπη και η εκτίμηση γι αυτήν στη μικρή μας χώρα, έχει βαθιές ρίζες στο ένστικτο και τη συνείδηση του αγωνιζόμενου και προοδευτικού κόσμου της. Και αυτός τελικά δίνει ήδη τη λύση στις ιδεολογικές αναζητήσεις και ενδεχομένως τα αδιέξοδα των επίδοξων πολιτικών του εκπροσώπων
Διότι, την Κούβα το παράδειγμά της και τον δρόμο που φωτίζει τα έχουμε ανάγκη σήμερα, πολύ περισσότερο από ποτέ.
αναδημοσίευση
ΑπάντησηΔιαγραφή