1η ΑΝΤΙ-ΝΑΤΟ ΣΥΝΟΔΟΣ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΝΑΤΟ 

ΣΤΗ ΒΑΡΣΟΒΙΑ , ΑΘΗΝΑ ΤΡΙΤΗ 5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

(απομαγνητοφωνημένα πρακτικά)   

Γεια σας. Εγώ θα μιλήσω για μια περιοχή που η εγκληματική οργάνωση που περιγράψατε πριν, το ΝΑΤΟ, είναι πλατιά συνείδηση στον κόσμο ότι αποτελεί τέτοια. Μιλάω για τη Λατινική Αμερική, καθώς ασχολούμαι με τα κινήματα της ηπείρου, διαμένω μεγάλο χρονικό διάστημα εκεί, συμμετέχω σε μπριγάδες αλληλεγγύης στην Κούβα και γενικά έχω μια  μεγάλη ευαισθησία γύρω από το θέμα.

Είναι σήμερα καταρχήν η 205^η επέτειος, της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα όλων αυτών και συμπίπτει και με το συνέδριό μας σήμερα.

Θα ήθελα να ξεκινήσω με τη διαπίστωση ότι η αμερικάνικη ήπειρος είναι, - παρότι το σύγχρονο σύστημα, ο καπιταλισμός, γεννήθηκε στην Ευρώπη - η ήπειρος που μεγαλούργησε και παρήγαγε τη μηχανή που όλοι γνωρίζουμε, με τον τρόπο που γνωρίζουμε, τις ΗΠΑ, τη μηχανή του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.

Ταυτόχρονα το ίδιο έγινε και στις χώρες και στα κινήματα εκεί. Σημειώνω ότι σήμερα τα πρώτα 20 χρόνια του 21^ου αι. Η Λατινική Αμερική ίσως είναι η μοναδική περιοχή του κόσμου, που μαζικά κινήματα, χώρες, ακόμα και κυβερνήσεις προσπαθούν να παλέψουν ενάντια στην αυτοκρατορία που είναι τόσο κοντά τους, μιλάνε για απελευθέρωση, για επανάσταση, ακόμα και για σοσιαλισμό.

Θέλω επίσης να σημειώσω ότι τεράστιος είναι ο ρόλος της Κούβας σε όλο αυτό που έχει συμβεί στην αμερικάνικη ήπειρο, σαν η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην αμερικάνικη ήπειρο, που όχι μόνο κέρδισε τη μάχη της επιβίωσης στα δύσκολα χρόνια, αλλά συνεχίζει και σήμερα να επηρεάζει, αν όχι να σφραγίζει τις εξελίξεις στην πολύπαθη ήπειρο.

Εν ολίγοις το πουλόβερ που άρχισε να ξηλώνεται το 1959 με τη νίκη του Φιντέλ Κάστρο και την είσοδο των “Μπαρμπούντος” στην Αβάνα, φαίνεται να μην έχει επιστροφή για την αμερικάνικη ήπειρο.

Θα ήθελα να σας διαβάσω ένα πολύ μικρό κομμάτι από το τελευταίο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, από την εισήγηση του Ραούλ Κάστρο, που απλώς επεσήμανε ότι «όπως πολύ έγκαιρα προειδοποιήσαμε, η επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα με τη Ρωσία, προκάλεσε σοβαρούς κινδύνους για την ειρήνη και τη σταθερότητα πράγμα που επιδεινώνεται με την εφαρμογή αυθαίρετων και άδικων κυρώσεων ενάντια σε αυτή τη χώρα».

Οι αναλυτές στη Λ. Αμερική, οι δημοσιογράφοι, τα έντυπα που μπορεί να παρακολουθεί κανείς, έχουν νομίζω μια πλήρη συνείδηση για το τι ακριβώς παίζεται στο γεωπολιτικό παιχνίδι και για το ρόλο του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού σε αυτό.

Γιατί το έχουν ζήσει πολύ έντονα στο πετσί τους. Εξάλλου και από την εισαγωγική ομιλία που έγινε σήμερα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πάρα πολλά αιματηρά παραδείγματα ήταν από την αμερικάνικη ήπειρο.

Υπάρχει ένα νέο κλίμα βέβαια τα τελευταία χρόνια με την ανάδειξη προοδευτικών κυβερνήσεων, που ενδεχομένως δημιουργεί την εντύπωση ότι αυτό έχει αλλάξει, ότι παρήλθε η εποχή των πραξικοπημάτων, των επεμβάσεων και ίσως περνάμε σε μια εποχή βελούδινων πραξικοπημάτων στην αμερικάνικη ήπειρο.

Αυτό πρακτικά δεν ισχύει. Η αυτοκρατορία δεν παραιτήθηκε από τις μεθόδους που είχε, απλώς τις εμπλούτισε. Φτάνει μόνο να πούμε ότι τρία είναι τα πραξικοπήματα που έχουν πετύχει στην ήπειρο, το 2009 στην Ονδούρα, που ήταν ένα κλασικό στρατιωτικό πραξικόπημα, το 2012 στην Ουρουγουάη, που ήταν κοινοβουλευτικό, όπως και στη Βραζιλία το τελευταίο.

Και φυσικά έχουν επιχειρήσει και έχουν αποτύχει το 2002 στη Βενεζουέλα, το 2008 στη Βολιβία, το 2010 στο Εκουαδόρ. Και φυσικά όλοι ξέρουμε ότι βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη, “φορτώνονται” πραξικοπήματα τόσο στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία, στο Εκουαδόρ, ακόμα στη Νικαράγουα, στο Σαλβαδόρ, ακόμα και στην Ουρουγουάη.

Στα πλαίσια της παγκόσμιας, ενιαίας καπιταλιστικής οικονομίας και της κρίσης της, φαίνεται ότι επιχειρείται μια γενικότερη αποσταθεροποίηση στην ήπειρο. Στην Λατινική Αμερική έχουν δημιουργηθεί διεθνείς οργανισμοί που σε σημαντικό βαθμό έχουν ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντιαμερικανικό πρόσημο, όπως είναι η ALBA η MERCOSUR, η PETROCARIBE και τέλος η CELAC, η Κοινότητα των Λατινοαμερικάνικων Κρατών και των Κρατών της Καραϊβικής, που στη σύνοδό της το 2014 στην Αβάνα ανακήρυξε την περιοχή της Λ. Αμερικής Ζώνη Ειρήνης.

Αυτά όλα φαίνεται να πηγαίνουν πολύ γρήγορα περίπατο, μόνο και μόνο από την τελευταία ειδησεογραφία που διαβάζουμε για τη Βενεζουέλα. Ωστόσο από τους πρώτους μήνες του 2016 υπήρχαν κάποια έντονα στοιχεία που έδειχναν μια αύξηση της επιθετικότητας της αυτοκρατορίας στην ήπειρο.

Η βορειοαμερικανική κυβέρνηση, παρότι υποτίθεται ότι βρίσκονταν σε διαπραγματεύσεις για εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα, τους πρώτους μήνες επέβαλε τρία μεγάλα πρόστιμα σε διεθνείς τράπεζες, η μία ήταν βορειοαμερικανική, για συναλλαγές που είχαν με την Κούβα. Επίσης έκλεισε τους λογαριασμούς των οργανώσεων αλληλεγγύης στη Μ. Βρετανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, που συγκέντρωναν χρήματα για την Κούβα.

Στη Βενεζουέλα είναι γνωστό τι γίνεται. Η κατάσταση είναι πάρα πολύ άγρια εκεί πέρα, διεξάγεται ένας κανονικός πόλεμος και ο Ομπάμα ανανέωσε φέτος το εκτελεστικό διάταγμα που θεωρεί ότι η Βενεζουέλα είναι απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.

Στην Αργεντινή έχουμε επιθέσεις στα γραφεία του κόμματος των Κίσχνερ, συλλήψεις και χτυπήματα διαδηλώσεων. Στη Βραζιλία ζήσαμε πριν το πραξικόπημα το κοινοβουλευτικό, την τηλεοπτική σύλληψη του Προέδρου Λούλα στο σπίτι του για ενδεχόμενη διαφθορά. Στη Βολιβία εντοπίστηκαν μικρές ιπτάμενες συσκευές πάνω από τα σπίτια του Μοράλες και του Αντιπροέδρου της χώρας.

Και το τελευταίο είναι η δολοφονία της Μπέρτα Κάσερες, της ιθαγενούς ηγέτη στην Ονδούρα, που είναι μία από τις εκατό περίπου τέτοιες δολοφονίες που έχουν συμβεί στη χώρα. Το σκηνικό δηλαδή μεταφέρεται και στη Λ. Αμερική, παρότι κάποιοι θα έλεγαν ότι εκεί πέρα τα πράγματα είναι καλά, υπάρχει ένα θετικό κλίμα , γίνονται επενδύσεις κλπ.

Θεωρώ ότι η Βενεζουέλα σήμερα είναι η μητέρα όλων των μαχών. Η Βενεζουέλα δεν είναι απλά τα πετρέλαια. Η Βενεζουέλα είναι η μηχανή της ενοποίησης της ηπείρου, προωθεί διεθνείς οργανισμούς όπως η ALBA, η CELAC, και η PETROCARIBE, η οποία σημειωτέον, είναι η μοναδική πετρελαϊκή εταιρία στον κόσμο που πουλάει πετρέλαιο (στις χώρες της ALBA) όχι σε σκληρό συνάλλαγμα.

Ένα πρόσθετο στοιχείο είναι ότι στη Βενεζουέλα βρίσκονται όχι μόνο Κουβανοί διεθνιστές που δουλεύουν, αλλά και 200.000 Ισπανοί υπήκοοι που επίσης δουλεύουν εκεί πέρα. Ένα ακόμα στοιχείο είναι ότι η εξομάλυνση των σχέσεων ΗΠΑ και Κούβας, που διαφαίνεται και προχωράει αργά, που είναι μια απλή διπλωματική διαδικασία, δε σημαίνει και μία χαλάρωση των σχέσεων συνολικά των ΗΠΑ στην ήπειρο.

Να θυμίσουμε ότι το 1979, όταν διεξάγονταν η επανάσταση στη Νικαράγουα, ήταν η τελευταία φορά πάλι, που οι ΗΠΑ προσπάθησαν να δείξουν ένα φιλελεύθερο, λίγο πιο χαλαρό πρόσωπο σε σχέση με την Κούβα.

Ο ίδιος ο οικονομικός πόλεμος στο εσωτερικό της Βενεζουέλας σήμερα, θυμίζει σκηνικό Χιλής, απ’ ότι θυμούνται οι παλιότεροι. Τα τελευταία πολύ πρόσφατα γεγονότα είναι η διαρροή του σχεδίου για στρατιωτική επέμβαση στο εσωτερικό της Βενεζουέλας από τον 5^ο στόλο και η σύλληψη 7 στρατιωτικών των ΗΠΑ στο έδαφος της Βενεζουέλας που προετοίμαζαν παρόμοιες επιχειρήσεις.

Η δολοφονία του Υποστράτηγου Φελίζ Βελάσκεζ, πρώην Διοικητή της Πολιτοφυλακής της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας, επί προεδρίας Τσάβες μέσα στο αυτοκίνητό του με την εγγονή του δίπλα και τέλος η δολοφονία μιας ακτιβίστριας δημοσιογράφου, μέλος του PSUV που δολοφονήθηκε από φασιστικές συμμορίες, την τελευταία βδομάδα αν δεν κάνω λάθος, έκαψαν το πτώμα της και ανάρτησαν τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο, είναι τα τελευταία πολεμικά επεισόδια στην Βενεζουέλα.

Το σκηνικό πολέμου μέσω εμφυλίου ή στρατιωτικής επέμβασης, στήνεται σταθερά στη Λ. Αμερική και κυρίως στη Βενεζουέλα. Όλο και περισσότεροι αναλυτές, όπως είπα, θεωρούν ότι παγκόσμιος πόλεμος ήδη διεξάγεται, απλώς διεξάγεται τμηματικά και το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε από τη δική μας πλευρά αν θέλετε, είναι αν η Λ. Αμερική είναι η πίσω αυλή των ΗΠΑ, ή στον πόλεμο η πίσω αυλή λέγεται αν δεν κάνω λάθος μετόπισθεν. Το αν οι ΗΠΑ προσπαθούν να καθαρίσουν την πίσω αυλή τους ή να ασφαλίσουν τα μετόπισθεν θα φανεί πολύ σύντομα.

Σε κάθε περίπτωση, δίπλα στα μέτωπα της Μ. Ανατολής, της Ρωσίας και όποιων άλλων, στη Λ. Αμερική υπάρχει εξ αντικειμένου σήμερα ένα σοβαρό χαράκωμα. Και αυτό γιατί οι λαοί της ηπείρου έχουν πολλά να χάσουν από την αμερικάνικη και ιμπεριαλιστική επέμβαση, γι αυτό και η σύγκρουση θα είναι σφοδρή.

Θα κριθεί βέβαια αν επαρκεί η εμπειρία τόσων ετών των προοδευτικών κυβερνήσεων και των κινημάτων, της ενοποίησης και της προοδευτικής απελευθέρωσης που άνοιξε στην ήπειρο.

Θα κριθεί επίσης αν οι αγωνιστικές παραδόσεις της ηπείρου είναι τόσο ζωντανές για να κάνουν τη διαφορά. Ωστόσο η πάλη για τη διατήρηση της Λ. Αμερικής σε ζώνη ειρήνης θα είναι σκληρή.

Εκεί υπάρχουν λαϊκές δυνάμεις που θα σηκώσουν τη σημαία της αντίστασης και της απελευθέρωσης και θα γράψουν το γνώριμο δικό τους σύνθημα, (από το γνωστό κουβανικό) «ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ», «PATRIA GRANDE o MUERTE” όπως λένε οι ίδιοι στα ισπανικά, “VENCEREMOS” (ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ).

Πρέπει να ετοιμαζόμαστε για σοβαρές εξελίξεις και στη Λ. Αμερική και να έχουμε τη συναίσθηση ότι υπάρχει ένα σοβαρό χαράκωμα εκεί, δίπλα στη Ρωσία και στα άλλα μέτωπα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, η μάχη θα κριθεί και εκεί πέρα, στην αμερικάνικη ήπειρο.

Η Βενεζουέλα σήμερα είναι η μητέρα όλων των μαχών. Και θα κρίνει πάρα πολλά, όχι μονάχα στην αμερικάνικη ήπειρο, αλλά συνολικά όσο αφορά την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που φαίνεται να ξετυλίγεται το τελευταίο διάστημα. Ευχαριστώ πολύ.

Β. ΓΟΝΑΤΑΣ