Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο - αφιέρωμα στον μαρξιστή ιστορικό Ν.Ψυρούκη που θέτει μια σειρά ζητήματα αιχμής του επαναστατικού κινήματος σήμερα, επιχειρώντας να τα συνδέσει με τις ρίζες τους.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η αναφορά στην από το 1923 θέση του Λένιν ότι "η τύχη της πάλης ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση θα κριθεί, στο μέλλον, από τους λαούς της Ασίας, από τη σύγκρουση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη και την καταπιεσμένη και «καθυστερημένη» περιφέρεια".
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η αναφορά στην από το 1923 θέση του Λένιν ότι "η τύχη της πάλης ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση θα κριθεί, στο μέλλον, από τους λαούς της Ασίας, από τη σύγκρουση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη και την καταπιεσμένη και «καθυστερημένη» περιφέρεια".
Διαβάζοντάς το, σκέφτηκα ότι η γενιά μου που προσέγγισε το επαναστατικό κίνημα τα πρώτα μεταδικατορικά χρόνια, γαλουχήθηκε με την βεβαιότητα (και δικαίως) ότι η αιχμή του δόρατος (λόχος στρατηγείου) του διεθνούς επαναστατικού κινήματος ήταν η ΕΣΣΔ και οι σοσιαλιστικές χώρες, στη δεύτερη γραμμή (πεζικό) ήταν το εργατικό κίνημα των (αναπτυγμένων ή μέσης ανάπτυξης) καπιταλιστικών χωρών και "στα μετόπισθεν", τα λεγόμενα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του επίσης λεγόμενου τρίτου κόσμου που όφειλαν να απελευθερωθούν και στη συνέχεια να "ωριμάσουν" (και να γίνουν σαν τα μούτρα μας). Όμως όλες οι επαναστάσεις που ακολούθησαν προέκυψαν από τα καθυστερημένα μετόπισθεν, όσο για τα μούτρα μας .... Και όχι μόνο αυτό, τα μετόπισθεν ήταν τα μόνα που πέρασαν στην επόμενη φάση του 21ου αιώνα και εκεί χτυπάνε σήμερα όλα τα σφυριά του ιμπεριαλισμού, αλλά και εκεί ακριβώς είναι που υπάρχουν οι πιο ισχυρές αντιστάσεις, αντεπιθέσεις, νίκες και επαναστατικά σκιρτήματα.
Αξίζει λοιπόν να διαβαστεί το άρθρο. Όχι μόνο γιατί κάποιος φιλοτιμήθηκε να αναφερθεί σε αυτόν τον αξιόλογο και ξεχασμένο μαρξιστή ιστορικό, αλλά και γιατί όπως φαίνεται, αγγίζει διαφορετικές ευαισθησίες, προβληματισμούς και απόψεις που κυκλοφορούν στους κύκλους μας.
«Η ιστορία δεν είναι άθροισμα συμβάντων, αποτελεί ενότητα της συνέχειας και της ασυνέχειας και η ενότητά της αυτή υφίσταται γιατί είναι αδιαχώριστα δεμένη με την πάλη των αντιθέτων. Έτσι, κάθε εποχή, κάθε στάδιό της, κάθε στιγμή της διέπεται από τη διαλεκτική της».
Ν. Ψυρούκης
[...] Παρόλα αυτά, είναι ο Λένιν που στα 1923, λίγο πριν το θάνατό του, με τη θέση του ότι η τύχη της πάλης ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση θα κριθεί, στο μέλλον, από τους λαούς της Ασίας, από τη σύγκρουση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη και την καταπιεσμένη και «καθυστερημένη» περιφέρεια, είναι αυτός που άνοιξε το δρόμο για μια νέα προβληματική σχετικά με τη μελλοντική πορεία της ανθρωπότητας προς ένα νέο κόσμο, προς μια νέα κοινωνία, ανώτερη και όχι βάρβαρη όπως είναι η καπιταλιστική.
Και είναι ο ίδιος που, πάντα στα 1923, θεωρούσε ότι το μέλλον της επανάστασης στη Ρωσία εξαρτιόταν από το βαθμό σύνδεσής της και συνεργασίας της με τους επαναστατημένους – σκλάβους λαούς-της καπιταλιστικής περιφέρειας».
Αυτά σημειώνει ο Ν. Ψυρούκης. Ανεξαρτήτως της συμφωνίας ή της διαφωνίας ως προς το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο Ν. Ψυρούκης σχετικά με το χαρακτήρα των καθεστώτων του λεγομένου υπαρκτού σοσιαλισμού, ως καθεστώτα στα οποία επικράτησε τελικά ο «ολοκληρωτικός κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός», έχει μεγάλη επιστημονική αξία και αποτελεί ουσιαστική συνεισφορά στο επαναστατικό εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα η θέση του ότι :
«Η αντιιμπεριαλιστική επανάσταση (αντικαπιταλιστική- εργατική συν εθνικοαπελευθερωτική) είναι χρονικά παρατεταμένη επανάσταση, είναι ένα νέο στάδιο της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί σ’ αυτή φανερώνονται και εξελίσσονται τα χαρακτηριστικά της μετάβασης από το αστικό κράτος στη δικτατορία του προλεταριάτου( όπως πραγματώθηκε με την Κομούνα του Παρισιού και όπως τη διατύπωσαν οι Μαρξ-Ένγκελς). Και κάθε μεταβατικό ιστορικό στάδιο είναι πάντα παρατεταμένο, δεν είναι στιγμιαίο. Είναι παρατεταμένη ιστορική στιγμή».
Με βάση την παραπάνω διαπίστωση του Ν. Ψυρούκη πρέπει να επισημανθεί ότι οι Μαρξ – Ένγκελς, κυρίως μετά την παρισινή κομμούνα, επεξεργάστηκαν θεμελιακές αρχές - για εκείνη την εποχή - της δικτατορίας του προλεταριάτου. Κατέφυγαν αναγκαστικά σε γενικές έννοιες και εκφράσεις, μιας και η εποχή τους και το εργατικό κίνημα δεν είχε αναδείξει συγκεκριμένα το βάθος των προβλημάτων.
Επομένως ήταν αναπόφευκτο να υπάρχει κενό.
Κενό που κληρονομήθηκε και διογκώθηκε στην εποχή μας.
Το κενό αυτό πρέπει να καλυφτεί.
Οι υπογραμμίσεις δικές μας - Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου