Όταν η αλληλεγγύη μεταλλάσσεται σε μνημόσυνο

Με αφορμή την Συνέλευση του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου

Η Κούβα αποτελεί και σήμερα - πιο πολύ σήμερα - το φάρο των αγωνιζόμενων όλου του κόσμου. Όσοι από τους "άσπονδους" φίλους της προσχωρούν στο άχαρο στρατόπεδο αυτών που εδώ και έξι δεκαετίες προβλέπουν τον θάνατό της, ας ετοιμάζουν την αυτοκριτική τους. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.

Πριν ένα μήνα και κάτι (21/6), έγινε  η εκλογοαπολογιστική ΓΣ του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης που γίνεται κάθε 2 χρόνια. Ως εκ τούτου, οι παρακάτω σκέψεις δεν είναι εν θερμώ. Μαζευτήκαμε γύρω στα 50 άτομα, σε γενικές γραμμές,  οι "συνήθεις ύποπτοι".

Ο Ελληνοκουβανικός είναι η αρχαιότερη οργάνωση αλληλεγγύης με την Κούβα στη χώρα μας και είναι φορτωμένος με μια βαριά ιστορία, πολύ βαρύτερη από την σημερινή πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική του εμβέλεια. Υπό αυτή την έννοια, αφορά όλους τους φίλους της Κούβας, άσχετα από το γεγονός ότι η σημερινή του διοίκηση φαίνεται να μην το αντιλαμβάνεται, ενδεχομένως και κάποιοι σε αυτήν να μην θέλουν να το αντιληφθούν. 

Η εισήγηση του Δ.Σ  θα μπορούσε και να χαρακτηριστεί ως μια ζυγισμένη και προσεκτική ανάλυση της κατάστασης στο νησί, τυπικά τοποθετημένη. Ωστόσο, πίσω από τα επίσημα κείμενα ήταν παραλυτικά διάχυτη  η γνωστή “ανησυχία” για το μέλλον της Κουβανικής Επανάστασης. Ακόμα και στην προφορική version της εισήγησης και των σχετικών με αυτήν διευκρινίσεων που δόθηκαν, τα νέα μέτρα χαρακτηρίζονταν ως “μέτρα καπιταλιστικού χαρακτήρα” και εκφράζoνταν η διαφωνία ότι “τα αναγκαία αυτά μέτρα προβάλλονται ως μοντέλο” και άλλα σχετικά. Στις ομιλίες τα πράγματα ήταν πιο ελεύθερα, πιο ακραία και ακόμα πιο παραλυτικά. 

Παρ όλα αυτά, η ελεύθερη συζήτηση, ο προβληματισμός, ακόμα και η πολεμική, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Το αντίθετο, η έλλειψη και η καταστολή αυτής της συζήτησης, έβλαψε πολύ.  Αν υποθέσουμε βέβαια ότι επρόκειτο για μια τέτοια συζήτηση.  

Όμως, περί αυτού πρόκειται; 

Στην πραγματικότητα, ο Ελληνοκουβανικός προσπαθεί να ισορροπήσει εδώ και πολύ καιρό, ανάμεσα στην αλληλεγγύη με την Κούβα και σε μια πολιτική θέση που θεωρεί ότι η ηγεσία της Κουβανικής Επανάστασης "κάνει την δική της περεστρόικα” και είναι ζήτημα χρόνου η πλήρης καταστροφή της. 

Γι αυτό είναι εμφανής η απουσία στα κείμενα οποιασδήποτε αναφοράς στήριξης στο Κομμουνιστικό Κόμμα και την Επαναστατική κυβέρνηση της Κούβας. Το μόνιμο μοτό  είναι:  "Στηρίζουμε  τον λαό και την επανάσταση". Mάλλον το ΚΚ και η Επαναστατική κυβέρνηση δεν θεωρούνται πλέον ούτε λαός, ούτε επανάσταση. 

Προφανώς και λογικά, οι οπαδοί αυτής της άποψης δεν βλέπουν κανένα λόγο να συνεχίσει να υπάρχει Ελληνοκουβανικός στο μέλλον. Και φυσικά δεν βλέπουν κανένα λόγο για την παραπέρα οργανωτική του ανάπτυξη.  Τους αρκεί ένα ιδεολογικό φόρουμ που θα ανησυχεί οργανωμένα και θα περιμένει τον (υποτιθέμενο) τυπικό θάνατο της επανάστασης περιορίζοντας τη δράση του σε ιστορικά μνημόσυνα.  

Η αντίληψη αυτή κυριαρχεί και στη δράση του Συνδέσμου, παρ ότι θεωρητικά, η αλληλεγγύη  δεν έχει να κάνει με τις ιδεολογικές ανησυχίες ή προτιμήσεις του καθένα. Ιστορικά έχει εκφραστεί αλληλεγγύη σε διάφορες χώρες που βρέθηκαν στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού και κανένας ποτέ δεν έθεσε ως προαπαιτούμενο την ιδεολογική συμφωνία με την κυβέρνησή τους. Τώρα γιατί η Κούβα πρέπει να πληρώσει (και αυτό) το "προνόμιο", είναι μία άλλη συζήτηση.

Η μπριγάδα του Οκτώβρη 2017

Προσωπικά συμμετέχω σταθερά στις μπριγάδες. Όπως είπα και στη συνέλευση, παραμονές της διεθνούς μπριγάδας του Οκτώβρη του 2017 (για τον Τσε), πήγα στα γραφεία μετά από ένα δημόσιο κάλεσμα στον ιστότοπο του Συνδέσμου, για να πάρω μέρος σε μια συζήτηση προετοιμασίας αυτών που θα πήγαιναν στην μπριγάδα. Ήρθε και μια ακόμα συναγωνίστρια, που είχε κλείσει και αυτή για να έρθει στην μπριγάδα. 

Προς μεγάλη μου έκπληξή, μας ζητήθηκε ευγενικά να αποχωρήσουμε, γιατί η συζήτηση αφορούσε μόνο αυτούς που ήταν στη “λίστα”  του Συνδέσμου. 

Παρ ότι, η κ. Δέσποινα Μάρκου, ΓΓ του Συνδέσμου, δήλωσε στη συνέλευση ότι ήταν “τεχνικό το ζήτημα” και ταυτόχρονα ότι “εμείς δεν ζητάμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για συμμετοχή στην μπριγάδα”, ωστόσο παρέλειψε να τοποθετηθεί για το γεγονός ότι αυτό συνεχίστηκε και στην Κούβα. 

Στην μπριγάδα του Οκτώβρη 2017, ο Ελληνοκουβανικός είχε την δική του χωριστή αντιπροσωπεία (αυτή ήταν η λίστα) και έτσι η χώρα μας έγινε η μοναδική χώρα που είχε δύο αντιπροσωπείες ! 

Στις μπριγάδες συμμετέχουν μέλη διαφόρων οργανώσεων αλλά και ανένταχτοι, όμως η κάθε χώρα, σύμφωνα με την πρακτική  του οργανισμού που διοργανώνει τις μπριγάδες (ICAP) συγκροτεί μια εθνική αντιπροσωπεία. Αυτό δεν εμποδίζει την κάθε οργάνωση, να έχει την δική της παρέμβαση ή και συγκρότηση. Παρ όλα αυτά, ο Ελληνοκουβανικός πήρε την πολιτική ευθύνη της διεθνοποίησης αυτής της διασπαστικής και απαράδεκτης για ένα κίνημα αλληλεγγύης ενέργειας .

Εκεί οδηγεί όμως την αλληλεγγύη, η πολιτική αντίληψη ότι η Κούβα τελείωσε. Είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να κάνεις αλληλεγγύη με υποσημειώσεις,  αστερίσκους και εισαγωγικά, όταν μάλιστα αυτά είναι κυρίως προφορικά και εμπιστευτικά. 

Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ότι  μετά την πτώση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, το υπάρχον τότε κίνημα αλληλεγγύης παρέλυσε. Ξαναγεννήθηκε και στάθηκε στα πόδια του όταν ο Φιντέλ κάλεσε την Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικής Νεολαίας (ΠΟΔΝ), να κάνει πάλι το Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών στην Αβάνα. 

Τα χρόνια πέρασαν και εν τω μεταξύ, δόθηκε με αποφασιστικότητα  και επιτυχία η διεθνής μάχη για την απελευθέρωση των Πέντε Κουβανών Ηρώων που κρατούνταν 16 χρόνια στις φυλακές των ΗΠΑ. 

Ευτυχώς, σήμερα το κίνημα αλληλεγγύης με την Κούβα είναι πολύ πιο μαζικό και ευρύ, από αυτό των τότε παραδοσιακών συμμάχων της Κουβανικής Επανάστασης. 

Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ικανότητα ή ανικανότητα των διάφορων πολιτικών ρευμάτων , αλλά κυρίως με αυτό που εκφράζει η Κούβα σήμερα, μέσα στα νεοφιλελεύθερα σκοτάδια, για τους αγωνιζόμενους όλου του κόσμου.  

Ας το σκεφτούν λοιπόν οι τιμονιέρηδες του Ελληνοκουβανικού. Η μετάλλαξη της αλληλεγγύης σε μνημόσυνο, οδηγεί μαθηματικά στο θάνατο. Όχι βέβαια της αλληλεγγύης με την Κούβα, αυτή έχει βαθιές ρίζες στο λαό μας. Ειδικά σήμερα,  που έχοντας ζήσει για αρκετά χρόνια στα αποκαΐδια της κρίσης, στρέφει το βλέμμα του στην Κούβα και τη Λατινική Αμερική, βλέποντας μια κοινωνία πιο δίκαιη, αξιοπρεπή και αλληλέγγυα.

Η Κούβα αποτελεί και σήμερα - πιο πολύ σήμερα - το φάρο των αγωνιζόμενων όλου του κόσμου.  Όσοι από τους "άσπονδους" φίλους της  προσχωρούν στο άχαρο στρατόπεδο αυτών που εδώ και έξι δεκαετίες προβλέπουν τον θάνατό της, ας ετοιμάζουν την αυτοκριτική τους. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.