Θα “ξέπλενε” ποτέ η Κούβα το Βραβείο Νόμπελ ή οποιοδήποτε ιμπεριαλιστικό “άπλυτο”;

Mε αφορμή το άρθρο Νόμπελ... Άξιζαν τα παιδιά του Τσε & του Φιδέλ αυτή τη μεταχείριση; που δημοσιεύτηκε στο Press.gr.

Πράγματι,  ”Έδωσαν το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2020 σε μια... ομάδα που κηρύττει την ειρήνη και την αγάπη Food, WFP - UN και αυτό είναι όλο!” αναφέρει το άρθρο του φίλου Ν. Κλειτσίκα  και … (συμπληρώνουμε εμείς) ότι δεν είναι η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία φορά.  

Όμως, αυτό δεν ρίχνει τίτλους τέλους στην, παγκόσμια πια, πρωτοβουλία για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης 2021 στους γιατρούς της Κούβας. Αντίθετα, η επίσημη περίοδος διεκδίκησης μόλις ξεκίνησε με την κατάθεση της ελληνικής πρότασης. Ακολούθησαν και ακολουθούν πολλές υποβολές της ίδιας πρότασης από δεκάδες χώρες και ουσιαστικά τώρα αρχίζει επισήμως η διεκδίκηση για το 2021, καθώς στις πιο πολλές χώρες τώρα αρχίζει να ακούγεται και να μαζικοποιείται.

Αυτό φυσικά δεν αλλάζει την ουσία του άρθρου, αφού αυτή η συζήτηση θα μπορούσε να γίνει και το 2021, ανεξάρτητα αν οι κουβανοί γιατροί έπαιρναν ή όχι το Νόμπελ Ειρήνης. Η γνώμη που εκφράστηκε  στο άρθρο H Κούβα “ξεπλένει” το Βραβείο Νόμπελ ;  (28/7/2020) παραμένει, πιο ισχυρή από τότε,  πεποίθησή μου:

“Ασφαλώς το Νόμπελ Ειρήνης, παρά τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα (Γιασέρ Αραφάτ, Νέλσον Μαντέλα, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ κα), έχει δοθεί για τον αντίθετο λόγο από αυτόν που υποτίθεται ότι προορίζεται (την Ειρήνη) και αναφέρθηκε ένας μακρύς κατάλογος “βραβευθέντων” όπως και ότι υπήρξαν και περιπτώσεις άρνησης παραλαβής  (Ζαν-Πολ Σαρτρ το 1964 κα). Σημειώθηκε επίσης ότι με βάση τους γνωστούς συσχετισμούς, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, συμπεριλαμβανομένου και του ΟΗΕ, του Συμβούλιου Ασφαλείας κ.α,  παίζουν αυτόν ακριβώς το ρόλο. Όμως σε όλους αυτούς τους οργανισμούς η Κούβα και όλες οι χώρες του άξονα της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, δίνουν εκεί τη μάχη που μπορεί να δοθεί. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού, είναι η ετήσια έκθεση της Κούβας στη Γ.Σ του ΟΗΕ για την ανάγκη τερματισμού του αποκλεισμού της που ψηφίζεται σχεδόν ομόφωνα από όλες τις χώρες, πλην των ΗΠΑ, του Ισραήλ και 1-2 εναλλασσόμενων σκληρών δορυφόρων των ΗΠΑ (Βραζιλία κλπ).  Φυσικά, ποτέ κανείς δεν υποστήριξε ότι η Κούβα με αυτήν την ψηφοφορία “ξεπλένει” τον ΟΗΕ ”.

 Ας δούμε  όμως τι λένε οι ίδιοι οι  κουβανοί :

“Θα δούμε πώς θα αντιδράσει η νορβηγική επιτροπή το επόμενο έτος. Γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μια ελίτ. Δεν ψάχνουμε κανένα βραβείο, η σεμνότητα και η ταπεινοφροσύνη μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο πολύ το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί γύρω από την κουβανική ιατρική ταξιαρχία Henry Reeve στον κόσμο και τους χιλιάδες ταπεινούς ανθρώπους που έχουν σώσει. Ωστόσο, όλο αυτό το κίνημα έχει αναμφίβολα αποσυνθέσει τις εκστρατείες δυσφήμισης που προωθεί ο ιμπεριαλισμός ενάντια στη συνεργασία αυτού του μικρού αλλά επαναστατικού νησιού”. Rigoberto Zarza Ross - Διευθυντής Ευρωπαικού Τμήματος του Κουβανικού Ινστιτούτο για τη Φιλία των Λαών – (Επιστολή στην Ελληνική Πρωτοβουλία για το Νόμπελ στους Γιατρούς της Κούβας –υπογραμμίσεις δικές μας). Πριν από αυτό το γράμμα είχαν προηγηθεί αντίστοιχες δηλώσεις  του Προέδρου της Κούβας και του προέδρου του ICAP.

Σχετικά με τα παραπάνω,  το άρθρο μάς  αποδίδει ισχύ και αποτελεσματικότητα που δεν μας αναλογεί: “Ενέπλεξαν την πρεσβεία της σοσιαλιστικής Κούβας, αλλά και την κυβέρνηση της Κούβας... Άξιζε αυτή η "πάλη" με ανταγωνιστές τους παραπάνω;”. Εδώ, ας μείνουμε στο αυτονόητο. Αν η Κούβα και όλες οι χώρες του άξονα της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό μπορούσαν να παρασυρθούν και να εμπλακούν σε οτιδήποτε από οποιουσδήποτε “φερέλπιδες ευρωπαίους αλληλέγγυους” θα είχαν παρασυρθεί και εμπλακεί προ πολλού από τον ιμπεριαλισμό και εμείς δεν θα είχαμε θέμα συζήτησης σήμερα. 

Στην Ελλάδα από όπου ξεκίνησε, η πρωτοβουλία αγκάλιασε το 1% του πληθυσμού της χώρας, διαδόθηκε τάχιστα σε πολλές χώρες  και αποκάλυψε την κορυφή ενός παγόβουνου, που προκάλεσε έναν έκτακτο προϋπολογισμό 3.000.000 $  του  USAID (ΗΠΑ) για την καταπολέμηση της κουβανικής ιατρικής συνεργασίας. 

Αναμφίβολα είναι ίσως είναι η μαζικότερη έκφραση υποστήριξης και συμπάθειας προς την Κούβα που υπήρξε ποτέ στη χώρα μας. 

Όμως, γιατί οι οργανώσεις αλληλεγγύης, τα αριστερά ή αριστερότερα κόμματα, οργανώσεις, συσπειρώσεις κ.α δεν μπόρεσαν ποτέ να εκφράσουν αυτή την συσπείρωση, έστω με την απλή αυτή μορφή μιας υπογραφής ; 

Για μας που αφιερώνουμε τη δράση μας στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αυτά είναι αμείλικτα ερωτήματα κριτικής- (αυτό)κριτικής, που οφείλουμε να επιχειρήσουμε να απαντήσουμε. Ερωτήματα που θέτει με εκκωφαντικό τρόπο η επιτυχία αυτής της πρωτοβουλίας. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος της ενστικτώδους αμήχανης και  γενικής αντίδρασης και δυσπιστίας των διάφορων "επιτελείων" τους πρώτους μήνες της ζωής της. 

Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό για να έχει πιθανότητα επιτυχίας και να μην είναι απλά μία "μετά θάνατο δικαίωση καθαρών μειοψηφιών" (κινηματικό θάνατο), οφείλει να μάθει να συνενώνει τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους, έχοντας βεβαίως καθαρό μέτωπο απέναντι στο βασικό εχθρό (ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ). 

Αυτό μας δείχνει, τόσο η νικηφόρα πορεία των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, όσο και η ήττα, ενσωμάτωση και  διάλυση  των κινημάτων στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις και τις περιφέρειές τους. 

Η πολιτική και πολιτιστική κουλτούρα που αποπνέουν τα κινήματα σε αυτή τη μεγάλη γωνιά του κόσμου, οι ιδέες του Χοσέ Μαρτί, του Σιμόν Μπολίβαρ, του Φιντέλ και του Τσάβες, είναι το μέλλον για το παγκόσμιο κίνημα που θα νικήσει τον ιμπεριαλισμό. 

Αυτή η αντιπαράθεση ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να αρχίσουν να συζητιούνται όλα αυτά στους κύκλους μας, ανοιχτά και με σεβασμό . Αυτό  δεν είναι ιός διάσπασης και διάλυσης, είναι οξυγόνο,  Αρκεί ταυτόχρονα, να έχουμε τα όπλα μας στραμμένα εκεί που πρέπει, να μην ξεχνιόμαστε και πυροβολούμε τον συν πολεμιστή  ή τα πόδια μας.

Η αλήθεια είναι, ότι αυτό είναι κάτι που δεν συνηθίζεται στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις και τις περιφέρειές τους, και όχι μόνο.