H τιμή μιας εγχείρισης στην Κούβα

Πηγή: misrazonesdeabril.wordpress.com

Πρόσφατα, η μητέρα μου χειρουργήθηκε στο Εθνικό Χειρουργικό Κέντρο Πρώτης Βοήθειας στην Αβάνα. Ήταν λίγο νευρική πριν την εισαγωγή της, αλλά όπως μου είπε, η γιατρός Yuleidys της ενέπνευσε μεγάλη εμπιστοσύνη. Η μητέρα μου φοβόταν πάντα τους γιατρούς, όμως αυτή την φορά δεν θα μπορούσε να τους αποφύγει γιατί αυτά τα ξένα σώματα μέσα στην μήτρα της  (ινομυώματα), από μήνα σε μήνα της έριχναν τον αιματοκρίτη  και αισθανόταν αδύναμη και κουρασμένη, ανίκανη να κάνει οτιδήποτε.

Ήταν μια απλή επέμβαση όπου της αφαιρέθηκε η μήτρα και τα ινομυώματα. Όσο της κρατούσα συντροφιά στον θάλαμο, της έκανα  αρκετές ερωτήσεις γιατί ήμουν πολύ περίεργη καθώς δεν έχω μπει ποτέ σε αίθουσα χειρουργείου.

- Μαμά, είχες άγχος;

- Φυσικά κορίτσι μου, αφού ξέρεις ότι η μάνα σου δεν τα πάει καλά με τους γιατρούς, όμως η γιατρός Yuleidys και η αναισθησιολόγος με ηρέμησαν λιγάκι. Εκεί μέσα, στο χειρουργείο μου είπαν: “Eμπρός Guajira* πρέπει να βγεις γρήγορα για να προλάβεις να γιορτάσεις την 26η (Επέτειος της Μονκάδα) στην Αρτεμίσα με την κόρη σου, και θα αφήσεις εδώ τους πόνους που σε βασάνιζαν τους τελευταίους μήνες”.

- Kαι αυτό ήταν όλο το χειρουργείο ; Αυτό όλο κι όλο μέχρι την νάρκωση ;

- Nαι, ναι, εκεί μιλήσαμε για τα παιδιά μας, για τις δουλειές μας , ξέρεις τώρα, γυναικείες κουβέντες, μέχρι που κοιμήθηκα. Μετά ξύπνησα σε αυτό το δωμάτιο εγχειρισμένη. Η αλήθεια είναι  Johanna, ότι έχω εκπλαγεί από την φροντίδα, τις συνθήκες, την καθαριότητα αυτού του νοσοκομείου, την ιατρική περίθαλψη, σου λέω αλήθεια, δεν έχω κανένα παράπονο.

Και πράγματι, ήταν αλήθεια όλα αυτά που είπε η μητέρα μου, πράγμα που διαπίστωσε και ο αδερφός μου όταν ήρθε  να την δει και να μου κάνει παρέα.  Μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση αυτή η γιατρός που είχε δει μόλις μια-δυο φορές πριν την μητέρα μου, και της παρείχε την καλύτερη θεραπεία, ενδιαφέρθηκε τόσο πολύ γι αυτήν και  είχε μια τόσο  καλή φροντίδα. Γιατί υπάρχουν ακόμα εκείνοι που λένε ότι αυτά δεν γίνονται αν δεν κάνεις ένα καλό και ακριβό δωράκι. Τι δωράκι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, τέσσερεις γυναίκες που ζούμε μόνες σε ένα σπίτι , αποκλειστικά από την δουλεία μας ;  Mόνο κάποια μικροπραγματάκια και άπειρη ευγνωμοσύνη. Ρώτησα την γιατρό, γιατί πάντα είχα αυτήν την περιέργεια, πόσο θα μπορούσε να κοστίσει μία υστερεκτομή σε άλλη χώρα.

Μου απάντησε ότι  δεν γνωρίζει ακριβώς, θα πρέπει να είναι όμως ακριβά.  Στην Ελβετία , για παράδειγμα, όπως μάθαμε από ασθενείς που χειρουργήσαμε εδώ, κοστίζει 25 χιλιάδες γαλλικά φράγκα, και εδώ που χειρουργήθηκαν από την ομάδα μας τους κόστισε μόλις 2000 ευρώ. Στην μητέρα σου – πρόσθεσε χαμογελώντας – κόστισε μερικά ταξίδια από την Αρτεμίσα στην Αβάνα και το δώρο που ήθελε να μου κάνει,  επειδή είναι ξεροκέφαλη …!

Στο προαύλιο του νοσοκομείου, ξενυχτισμένη στα όρια της υστερίας επειδή δεν εύρισκα μεταφορικό μέσο, και δεν ήθελα η μαμά μου να ταξιδέψει  εγχειρισμένη μέχρι το Μαριανάο με το λεωφορείο, σκέφτηκα τους απελπισμένους που πληρώνουν για μια εγχείρηση, για μια επίσκεψη, για ιατρική περίθαλψη. Θυμήθηκα τότε τα λόγια της γιατρού και είπα στην μητέρα μου: 

Ας πάρουμε ένα ταξί, να πάμε άνετα. Στο κάτω-κάτω, εμείς δεν πληρώνουμε τίποτα για όλο αυτό. Ας ξοδέψουμε αυτά που είχαμε φυλάξει για τέτοιες ώρες.