Συνταξιδεύοντας με το Multi Kulti (1/2)

Mια πραγματικά αξιόλογη ιντερνετική προσπάθεια, το site multikulti.gr καθελκύστηκε πριν καιρό στο ελληνικό διαδίκτυο, φιλοδοξώντας να αναδείξει κάτι που άλλοι θεωρούν ταμπού: Την πολυπολιτισμικότητα της Αθήνας που συνθέτουν οι  χιλιάδες αλλοδαποί  συμπολίτες  που ζουν και δουλεύουν μαζί μας και ταυτόχρονα αγωνίζονται να διατηρήσουν την ταυτότητά  και την κουλτούρα τους με τις κοινότητές, τις εκδηλώσεις τους κ.α. Γνωρίσαμε κάποιους από τους διαχειριστές του site, νέους ανθρώπους με φλόγα και μεράκι και «άνοιξε η καρδιά μας». Και αυτοί με την σειρά τους, μας έκαναν την τιμή να  «συνταξιδέψουμε» με το Μulti Kulti στο νησί. Και να, τα αποτελέσματα:

Γνωρίσαμε τον Βαγγέλη Γονατά σε μία επίσκεψη μας στα γραφεία του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης, στο πλαίσιο μίας παρουσίασης δύο βιβλίων για τις σχέσεις της  Κούβας με την Αφρική. Μετά την εισήγηση του, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να τον γνωρίσουμε και ευτυχώς το κάναμε, γιατί δεν θα δινόταν άλλη ευκαιρία. Την ίδια εκείνη εβδομάδα θα ταξίδευε για την Κούβα, προκειμένου να συμμετάσχει σε μία μπριγάδα. Ο Βαγγέλης και η σύζυγός του, αρθρογραφούν συστηματικά σε διάφορα blog και φέτος έχουν ξεκινήσει το δικό τους, το “Cuba de Corazon”. Αφιερωμένο φυσικά στην αγαπημένη τους Κούβα. Στη συνέντευξη που καταφέραμε να του πάρουμε μάθαμε πολλά για τον Βαγγέλη και τη διαδικτυακή του δράση, αλλά και για τη ζωή στη Κούβα και φυσικά για τις μπριγάδες!

Συνέντευξη απο τον Μανώλη Κανδανολέων

http://multikulti.gr/vamoscuba

/

Μέρος Πρώτο | Η αγάπη

Πως προέκυψε  αυτή η αγάπη σου για την Κούβα που σε έκανε να ξεκινήσεις ακόμα και blog γι’ αυτήν;

Η Κούβα είναι μία χώρα ερωτεύσιμη, και φυσικά δεν είμαι ο μοναδικός εραστής της. Κάθε φορά που συζητάω με ανθρώπους που την μοιραστήκαμε, πέφτει στο τραπέζι  το ίδιο  πάντα ερώτημα. Τι είναι  αυτό το νησί , αυτό το θαύμα του πλανήτη, που εξακολουθεί να γοητεύει δεκαετίες τώρα, για διάφορους λόγους  τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους ; Και καταλήγω πάντα στην ίδια απάντηση, η Κούβα είναι όλα  και ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει. Όμως  είναι και  το  παγκόσμιο εργαστήρι επαναστατικών ιδεών , πράγμα που εύκολα διαπιστώνει κανείς αν έρθει σε ουσιαστική επαφή με τους Κουβανούς  καθώς και με τους επαναστάτες που συρρέουν διαρκώς στο νησί από όλο τον κόσμο.

Πολύ φυσιολογικά, αυτά τα εκρηκτικά συναισθήματα θελήσαμε να τα μοιραστούμε, και ο πιο προσιτός τρόπος γι αυτό ήταν το διαδίκτυο.  Γράφουμε – η γυναίκα μου κι εγώ – από το 2007 στο τοπικό blog  “Bόρεια της Αθήνας”, στη συνέχεια στο blog “Sierra Maestra” και τελικά φέτος φτιάξαμε το προσωπικό μας blog “Cuba de Corazon” στο οποίο συγκεντρώσαμε όλο  αυτό το υλικό και συνεχίζουμε να γράφουμε… από καρδιάς. Σήμερα υπάρχει ολόκληρη ομάδα στο Internet, την λέμε “La Red Solidaria Griega” στην οποία συμμετέχουν αρκετά blogs και ομάδες στο facebook που ασχολούνται με την αλληλεγγύη στην  Κούβα και την Λατινική Αμερική. Ταυτόχρονα διατηρούμε το συλλογικό blog “Prensa Rebelde” στο οποίο 4-5 ισπανόφωνοι μεταφράζουμε συστηματικά ειδησεογραφία και άρθρα από τα Λατινοαμερικάνικα ΜΜΕ.   Η Κούβα  λοιπόν, είναι  διάσημη  στο ελληνικό internet και είμαστε περήφανοι που έχουμε συμβάλει κι εμείς σ’ αυτό !

Πόσες φορές την έχεις επισκεφτεί;

Πέντε φορές από το 2007. Έχουμε γυρίσει με λεωφορείο όλη τη χώρα, έχουμε ζήσει μέχρι τώρα συνολικά 8 μήνες στο νησί. Σήμερα βρισκόμαστε πάλι εδώ  για να παρακολουθήσουμε, πρόγραμμα ισπανικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας.

Τι έχει να διδαχθεί ένας έλληνας στη μακρινή Κούβα;

 Στην Κούβα, όπως παντού η καθημερινότητα είναι ένας αγώνας. Η Κούβα δεν είναι η τουριστική της εικόνα, υπάρχουν τα πάντα όπως παντού. Ακόμα και φτωχοί και πλούσιοι, άσχετα αν πλούσιος είναι όποιος έχει αυτοκίνητο, ακόμα κι αν είναι μοντέλο του 50. Στην Ελλάδα της κρίσης έχουμε να διδαχθούμε πάρα πολλά από εδώ.    Οι Κουβανοί στο δρόμο γελάνε όταν τους λέμε ότι έχουμε κρίση. Λένε, «εμείς έχουμε 50 χρόνια». Όμως λένε ταυτόχρονα, ότι εμείς όταν σφίγγουμε το ζωνάρι, το σφίγγουμε όλοι μαζί, και όταν το λασκάρουμε  το λασκάρουμε πάλι όλοι μαζί. Είναι αδύνατον να καταλάβουν την ατομικότητα και την ανθρωποφαγία που αναπτύσσεται σε εμάς αυτήν την εποχή.  Έχουμε να διδαχθούμε πολλά λοιπόν, ακόμα και από αυτά που δεν καταλαβαίνουν, ζώντας σε μια κοινωνία που το να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου χωρίς να τον λυπάσαι και να μοιράζεσαι ότι έχεις, είναι γι αυτούς  θέμα πολιτισμικό. Τώρα όσοι ενδιαφέρονται στην Ελλάδα για αλλαγές και μάλιστα επαναστατικές, ας σκύψουν περισσότερο στην κουβανική εμπειρία μήπως καταλάβουν τι κάνανε αυτοί και δεν το κάνουμε εμείς.

Τι θα μπορούσε να μάθει η “Αθήνα” από την “Αβάνα” ή την Κούβα γενικά;

Η Αβάνα είναι μία μεγαλούπολη των 2 εκατομμυρίων κατοίκων, η μεγαλύτερη πόλη της Καραϊβικής. Οι δρόμοι είναι φαρδιοί αλλά στις κεντρικές λεωφόρους προς την παραλία τα πεζοδρόμια είναι πιο φαρδιά και έχουν και τεράστιο πεζοδρόμιο –όσο τα δύο ρεύματα μαζί – με δέντρα και παγκάκια ανάμεσα στα δύο  ρεύματα κυκλοφορίας. Μποτιλιάρισμα δεν υπάρχει,  η πλειοψηφία των αυτοκινήτων είναι παμπάλαια και βγάζουν τα κέρατά τους από καυσαέριο, αλλά το πράσινο είναι τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Οι άνθρωποι στον δρόμο μιλάνε μεταξύ τους, αν και άγνωστοι, για τον καιρό, για τις τιμές στην αγορά, για την πολιτική κατάσταση ακόμα και για την Ελλάδα.  Οπού πέφτει το μάτι σου βλέπεις διάφορες πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις,  μουσική ακούγεται από παντού όλες τις ώρες της ημέρας. Κόσμος τραγουδά και χορεύει ακόμα και μέσα στα ασφυκτικά γεμάτα λεωφορεία.

Πολλοί έχουν ζώα στα σπίτια τους, αλλά και τα αδέσποτα στον δρόμο δεν τρομάζουν γιατί δεν τα κυνηγάει κανείς.  Μπορεί να μπει στην κουζίνα σου ένα πουλάκι από το παράθυρο, να σε κοιτάξει λίγο και να βγει πετώντας από την πόρτα.

Τα παλιά κτίρια και τα ξεχαρβαλωμένα αυτοκίνητα  ίσως είναι μια εικόνα που  θέλουμε να την φωτογραφίζουμε όχι όμως και να την ζούμε. Όμως αυτή η εικόνα περιλαμβάνει  και μια  ποιότητα ζωής στην Αβάνα, από την οποία μας χωρίζουν μόλις 50 χρόνια Επανάστασης !

Μια έντονη στιγμή που έζησες; Μια στιγμή με έντονα συναισθήματα;

Κανείς στην Κούβα δεν πιστεύει ότι έχει ζήσει την πιο έντονη στιγμή, απλά την περιμένει. Κάθε μέρα έχει την έντονη στιγμή της, αν  πας για ύπνο και δεν την έχεις ζήσει, την επόμενη μέρα περιμένεις τουλάχιστον δύο. Θα μπορούσα να απαριθμήσω πάρα πολλές, γνώρισα φοβερούς ανθρώπους που έκαναν μεγάλα πράγματα, και τα διηγούνται τόσο απλά, όπως είναι η ίδια η ζωή. Ο κάθε άνθρωπος της διπλανής πόρτας εδώ, μπορεί  και να είναι ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος.

Όμως έζησα ένα μοναδικό και έντονο συναίσθημα, όταν επισκέφτηκα πρώτη φορά το μνημείο του Τσε στην Σάντα Κλάρα. Δεν ήταν το μεγαλοπρεπές και ταυτόχρονα απλό μνημείο, ούτε αυτά που έγραφαν οι τεράστιες επιφάνειες του. Αυτό απλά ήθελες να το ζήσεις μόνος σου, να βιώσεις την συγκίνησή σου και να μην την μοιραστείς με κανέναν. Αυτό όμως που με συγκλόνισε ήταν ο χώρος που φυλάσσονταν τα λείψανα του Τσε.  Ένας σκοτεινός χώρος που έκαιγε μόνιμα μια φλόγα μέσα σε ένα αστέρι, που ο φύλακας  σε προετοίμαζε ότι πρέπει να μιλάς χαμηλόφωνα και απαγορεύονταν να τραβήξεις φωτογραφίες.

Το συγκλονιστικό για μένα δεν ήταν  ούτε ότι βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής από το χώρο που αναπαύονταν τα λείψανα ενός από τους μεγαλύτερους επαναστάτες, που το σύμβολό του παραμένει ζωντανό κόντρα σε θεούς και  δαίμονες. Το συγκλονιστικό για μένα ήταν ότι ήταν στην σειρά, μαζί με τα λείψανα των συντρόφων του που σκοτώθηκαν μαζί του στην Βολιβία. Έτσι απλά, στην σειρά. Αυτό για μένα ήταν η Κούβα σε μια εικόνα, τόσο μα τόσο χαρακτηριστική !

Το δεύτερο κομμάτι της συνέντευξης δημοσιεύτηκε την Δευτέρα 04/11/2013  ΕΔΩ