Το πρώτο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας

Στις 16 Αυγούστου 1925, σε ένα παλιό σπίτι στην οδό Καλσάδα της συνοικίας Βεδάδο 
στην Αβάνα, που σήμερα στεγάζεται το θέατρο Hubert de Blanck , ιδρύθηκε το πρώτο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας

Ήταν μια χούφτα επαναστάτες αυτοί που συναντήθηκαν στις 16 Αυγούστου του 1925 σε ένα παλιό σπίτι στην οδό Καλσάδα στη συνοικία Βεδάδο, που αργότερα κατεδαφίστηκε και σήμερα στεγάζεται η αίθουσα Hubert de Blanck, και είχαν σαν κύρια αποστολή της να δημιουργήσουν το πρώτο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας και να το συνδέσουν με την Τρίτη Διεθνή που ιδρύθηκε από τον Λένιν το 1919.

Carlos Baliño

Ο Carlos Baliño ένας από τους ιδρυτές μαζί με το Χοσέ Μαρτί, του Επαναστατικού Κόμματος Κούβας, ο οποίος κατά τις πρώτες δεκαετίες της νεοαποικιακής δημοκρατίας είχε αφιερωθεί στη διάδοση των μαρξιστικών ιδεών στο νησί, προχώρησε στην παραλαβή των διαπιστευτηρίων των αντιπροσώπων. Από την Κομμουνιστική Ομάδα (ΚΟ) της Αβάνας παρευρίσκονταν ο αντιιμπεριαλιστής ηγέτης των φοιτητών Julio Antonio Mella και ο συνδικαλιστής καπνεργάτης Alejandro Barreiro . Από την ΚΟ και την Κομμουνιστική Νεολαία του Εβραικού Τομέα οι Yoshka Grinberg, Yunger Semiovic (ψευδώνυμο του Fabio Grobart ) και ο Félix Gurbich.

Την ΚΟ της Γουαναμπακόα εκπροσωπούσε ο Miguel Val­dés του Συνδικάτου Καπνεργατών, και ο Emilio Ro­dríguez την ΚΟ του Σαν Αντόνιο ντε λος Μπάνιος. Το Μεξικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα σε ένδειξη αλληλεγγύης είχε στείλει για να βοηθήσει στην οργάνωση του Συνεδρίου τον Enrique Flores Ma­gón. Ο Baliño διάβασε ένα μήνυμα της ΚΟ του Μανσανίγιο που εξουσιοδοτούσε την Mellia και τον Barreiro να την εκπροσωπήσει , γιατί δεν μπόρεσε να στείλει κάποια από τα μέλη της λόγω έλλειψης πόρων.

Μεταξύ των προσκεκλημένων ήταν επίσης ο καθηγητής από τα Κανάρια José Miguel Pérez ο οποίος ζούσε στην Κούβα εδώ και χρόνια και ο συνδικαλιστής José Peña Vilaboa, του οποίου η κακή κατάσταση της υγείας του δεν του επέτρεψε να παραστεί στην εναρκτήρια συνεδρίαση. Προεδρεύων για την πρώτη σύνοδο εκλέχτηκε ο Barreiro, ενώ για όλη τη διάρκεια του Συνεδρίου πρακτικογράφος ο Flores Magón και για τον Τύπο και τη δημοσιότητα ο Mella.

Julio Antonio Mella

Η πλειοψηφία των μελών των ΚΟ ήταν κομμουνιστές από καρδιάς που λαχταρούσαν για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και του λαού της Κούβας, αλλά στερούνταν μια βαθιά μαρξιστική κατάρτιση. Ως εκ τούτου, ένα από τα κεντρικά καθήκοντα που έθεσε αυτό το ιδρυτικό συνέδριο ήταν η κατάρτιση των μελλοντικών στελεχών του κόμματος και γι αυτό μία από τις αποφάσεις που πάρθηκαν ήταν η δημιουργία μιας επιτροπής από τους José Miguel Pérez, Julio Antonio Mella και Alfonso Bernal del Riesgo, που θα κατάρτιζε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης, μαθημάτων και διαλέξεων που θα συμμετείχαν υποχρεωτικά τα μέλη του κόμματος.

Μεταξύ των άλλων αποφάσεων που εγκρίθηκαν περιλαμβάνεται ένα πρόγραμμα διεκδικήσεων των εργατών και των αγροτών, το ξεκίνημα της ενεργητικής δράσης στα συνδικάτα, στην οργάνωση των εργατών και των αγροτών, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και της νεολαίας, δίνοντας έμφαση στον αγώνα στην αυξανόμενη χρησιμοποίηση των παιδιών στην παραγωγή σε όλη τη χώρα.

Πολύ γρήγορα το νεοϊδρυθέν κόμμα αντιμετώπισε την πιο άγρια καταστολή. Ο πρώτος εκλεγμένος Γραμματέας του, ο Jose Miguel Perez, απελάθηκε από τη χώρα ως “ανεπιθύμητος ξένος”. Αλλά μέλη του, όπως ο Julio Antonio Mella, αντιμετωπίζουν κατασκευασμένες κατηγορίες για εγκλήματα που δεν διέπραξαν ποτέ. Ωστόσο, με την ηγεσία του Rubén Martínez Villena ισχυροποιούν σε τέτοιο βαθμό το συνδικαλιστικό κίνημα που το Μάρτιο και τον Αύγουστο του 1930 με δύο μεγάλες απεργίες καταφέρνουν να αποσταθεροποιήσουν και τελικά να ανατρέψουν τη δικτατορία του Ματσάδο.

Το 1938 το κόμμα κατακτά τη νομιμοποίησή του με την ονομασία “Επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση”( Unión Revolucionaria Co­munista)και το 1944 μετονομάζεται σε “Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα” ( Partido Socialista Popular) και υπερασπίζεται στο αστικό κοινοβούλιο τα δικαιώματα του λαού και παλεύει για νομοθετικές αλλαγές οι οποίες θα επιτρέψουν να γίνουν πραγματικότητα οι προοδευτικές διατάξεις του Συντάγματος του 1940.

Στα χρόνια της τυραννίας (δικτατορία Μπατίστα) το κόμμα επέτρεψε στην παρανομία ,και κατά τη διάρκεια της εξέγερσης πολλά μέλη του κόμματος έχασαν τη ζωή τους, ανάμεσά τους ο José María Pérez και ο Fulgencio Oroz . Μέλη του κόμματος δημιούργησαν νότια της επαρχίας Λας Βίγιας μια εστία ανταρτών, που στη συνέχεια ενσωματώθηκε στα στρατεύματα του Τσε και του Καμίλο.

Μετά το θρίαμβο της Επανάστασης, κατέστη δυνατή υπό την ηγεσία του Φιντέλ η επίτευξη της ενότητας με τις δύο άλλες οργανώσεις που σήκωσαν το κύριο βάρος του αγώνα κατά της δικτατορίας του Μπατίστα, του Κινήματος της 26ης Ιουλίου (Movimiento 26 de Julio) και του Επαναστατικού Διευθυντήριου (Directorio Revolucionario) που συγχωνεύτηκαν το 1961 στις Ενοποιημένες Επαναστατικές Οργανώσεις (Organizaciones Revolucionarias Integradas (ORI)) που προηγήθηκαν του Ενωμένου Κόμματος Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας ( Partido Unido de la Revolución Socialista de Cuba (PURSC)) το οποίο μετονομάστηκε το 1965 σε Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας (Partido Comunista de Cuba ).

Πηγή (στα ισπανικά) : www.granma.cu

Autor: Pedro Antonio García | internet@granma.cu

16 de agosto de 2015 22:08:09

Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο atexnos.gr

Σχετικές αναρτήσεις στα ελληνικά:

- Εκείνη η ιστορική μέρα, 3 Οκτώβρη του 1965

- Ο Φιντέλ για τον σεχταρισμό

- José Antonio Echeverría: Ηγέτης – Σύμβολο των φοιτητών της Κούβας

- Χοσέ Μαρτί: «Πατρίδα είναι η Ανθρωπότητα»