“Η επανάσταση έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί [...] ,ο κουβανέζικος «σοσιαλισμός» αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο...” καταλήγει το άρθρο στα Διεθνή της εφημερίδας “Κόντρα”, που μας έστειλε ένας καλός φίλος.
Με αυτό το “ανέκδοτο” όμως, δεν γελά καθόλου ο μεγάλος εχθρός της κουβανικής Επανάστασης, η βορειοαμερικάνικη ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία, που έχοντας επενδύσει χρόνο, κόπο και χρήμα, φυσικά δεν παραιτείται από τον στόχο της, απλά αλλάζει την (αποτυχημένη) τακτική της.
Αφορμή για την επαναδιατύπωση της γνωστής και παλιάς θέσης του τέλους της κουβανικής Επανάστασης, ήταν η επίσκεψη του Κουβανού Προέδρου Ραούλ Κάστρο στην γαλλική πρωτεύουσα. Όπως δημοσίευσε η εφημερίδα Γράνμα, κατά τη διάρκειά της, υπογράφτηκαν 6 διακρατικές συμφωνίες , μεταξύ αυτών και η διευθέτηση του χρέους της Κούβας στη Γαλλία.
Ίσως είναι διδακτικό για τα ελληνικά πολιτικά επιτελεία, η “κουβανική παράδοση”, πάνω στο ζήτημα του χρέους. Λοιπόν, το πρώτο κουβανικό χρέος που διαγράφτηκε ήταν το χρέος προς την Ισπανία μετά την ήττα της στον απελευθερωτικό πόλεμο της Κούβας, στις αρχές του αιώνα. Πρωτεργάτες ήταν οι ΗΠΑ, η δύναμη που πήρε τη θέση της Ισπανίας και εγκαθίδρυσε το νέο νεοαποικιοκρατικό καθεστώς στο νησί. Το σκεπτικό ήταν “ότι δεν πρέπει να πληρώσει ο κουβανικός λαός το χρέος του αποικιακού καθεστώτος”. Κάτι ανάλογο με τη διαγραφή του χρέους του Ιράκ, σχεδόν έναν αιώνα μετά.
Τη δεκαετία του 80, ο Φιντέλ Κάστρο κάλεσε τις τρίτες χώρες να μην πληρώσουν το χρέος προς τις μητροπόλεις από το άνισο ανταλλακτικό εμπόριο μαζί τους και την καταλήστευση των πρώτων υλών τους.
Την επόμενη δεκαετία του 90, η Κούβα αμφισβήτησε το χρέος προς την (πρώην) ΕΣΣΔ, μια χώρα που δεν υπήρχε πλέον. Η διαφορά αυτή επιλύθηκε με τη συμφωνία που υπογράφτηκε κατά την επίσκεψη Πούτιν στην Αβάνα το 2013. Με αυτήν, διαγράφτηκε το 90% του χρέους και το υπόλοιπο 10% θα συμψηφιστεί με το ποσοστό συμμετοχής της Ρωσίας στις μικτές επιχειρήσεις (πετρελαικές και ενέργειας) που θα φτιαχτούν στην Κούβα. Ούτε δολάριο δηλαδή, δεν θα βγει από τη χώρα.
Είναι δεδομένη λοιπόν η “κουβανική γραφή” στο ζήτημα του χρέους. Και αν σε κάθε τέτοια συμφωνία η Κούβα έδινε “γη και ύδωρ”, θα είχε ξεμείνει προ πολλού και από τα δύο. Είναι αλήθεια βέβαια, ότι το διεθνές εμπόριο μας προκαλεί καταθλιπτικά συναισθήματα, ίσως γιατί ποτέ δεν διαχειριστήκαμε μια νικηφόρα επανάσταση. Όμως υπήρξε, υπάρχει ή θα υπάρξει, χώρα ή ήπειρος, που μπορεί να επιβιώσει χωρίς διεθνές εμπόριο; Φυσικά, υπάρχει “εμπόριο” και εμπόριο και οι κουβανοί ήταν οι πρώτοι που άνοιξαν δρόμο και σε αυτό, με πρωταγωνιστική συμμετοχή του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και μάλιστα σε συνθήκες του οικονομικού αποκλεισμού που επέβαλαν οι ΗΠΑ από τότε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Aς ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι ο/η αρθρογράφος, δεν ανήκει στους αφελείς που πιστεύουν ότι το εμπάργκο τελείωσε.
Στη συνέχεια, το άρθρο ξεπετάει το ζήτημα Ειδικές Ζώνες Ανάπτυξης , που στην πραγματικότητα είναι οι περισσότερο ελεγχόμενες ζώνες; από το Κράτος στην Κούβα. Οι οποίες δεν είναι λίγες και δεν είναι μόνο οικονομικές, αλλά και από τις οικονομικές, δεν είναι κάθε ειδική ζώνη, ζώνη ξένων επενδύσεων.
Κορυφαία από αυτές, η ζώνη στο λιμάνι του Μαριέλ (βλ.σχετική ανάρτηση) που έχει συγκεντρώσει τον σκεπτικισμό, την κριτική ή την πολεμική πολλών. Ο/η αρθρογράφος μας όμως, αντλεί τα επιχειρήματά του από τους Financial Times και οδηγείται σε συμπεράσματα που είναι απλά οι ευσεβείς πόθοι ενός κομματιού του διεθνούς κεφαλαίου. Δεν κάνει τον κόπο να ενημερωθεί έστω, από τον κουβανικό, λατινοαμερικάνικο και υπόλοιπο διεθνή τύπο και έτσι εκτιμά ότι “λίγα πράγματα έχουν γίνει, εξ αιτίας γραφειοκρατικών προβλημάτων”. Αλήθεια, τι μπορεί να θεωρούν οι Financial Times “γραφειοκρατικά προβλήματα”;.
Προφανώς δεν έχει καμία σημασία, αρκεί “να δένει” την επιχειρηματολογία του άρθρου: “Με την αναθέρμανση των σχέσεων με τις ΗΠΑ και τη δρομολόγηση της αποκατάστασης των μεταξύ τους σχέσεων η κουβανέζικη ηγεσία προσβλέπει στην τόνωση της παραπαίουσας οικονομίας της με αμερικάνικα κεφάλαια. Επειδή όμως η διαδικασία αργεί, ο Κάστρο επιχειρεί «άνοιγμα» και στη Γαλλία, η οποία σχεδιάζει να προωθήσει με τους πιστωτές του «κλαμπ των Παρισίων» τη διαγραφή 8.5 δισ. Κουβανέζικου χρέους”, καταλήγει.
Αφελή ερωτήματα δικά μας: Γιατί το κάνει αυτό το γαλλικό κεφάλαιο; Μήπως για να πλασαριστεί κι αυτό με τους αμερικάνους, κινέζους, ρώσους ανταγωνιστές του; Mήπως για να αναλάβει το μερίδιο που του αναλογεί στην καταστροφή της κουβανικής επανάστασης; Mήπως για να μπει στο κλαμπ που θα καταληστέψουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της καταρρέουσας Κούβας;
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι λογικές απαντήσεις, κάποιου που πιστεύει ότι η Κούβα τελείωσε. Όμως ο/η αρθρογράφος μας τα προσπερνά όλα αυτά, - και τη λογική- και καταλήγει: “Το φτηνό εργατικό δυναμικό της Κούβας δεν αφήνει αδιάφορους τους ιμπεριαλιστές”! Δηλαδή, σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης υπάρχει έλλειψη φτηνού εργατικού δυναμικού στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών χωρών (γι αυτό συρρέουν τα εκατομμύρια μεταναστών από όλη την αμερικάνικη ήπειρο στις ΗΠΑ). Και άντε και να υπάρχει τέτοια έλλειψη, η Κούβα είναι πιο φτηνή και “εύκολη” από την Βραζιλία, την Κολομβία, την Γουατεμάλα και άλλες χώρες της περιοχής;
Τελειώνοντας, όπως κάθε άρθρο που σέβεται τον εαυτό του, επιχειρεί και την πολιτική του πρόβλεψη: “Όμως, ο κουβανέζικος «σοσιαλισμός» θα πρέπει να προσφέρει «γην και ύδωρ» στις δυτικές εταιρίες, όπως κάνει ο κινέζικος τόσα χρόνια τώρα. Θα τους προσκυνήσει κανονικά, αν θέλει να πάρει κάτι για να «σώσει» την οικονομία του από την πλήρη κατάρρευση. Εδώ είμαστε και θα το δούμε”.
Αφορμή για την επαναδιατύπωση της γνωστής και παλιάς θέσης του τέλους της κουβανικής Επανάστασης, ήταν η επίσκεψη του Κουβανού Προέδρου Ραούλ Κάστρο στην γαλλική πρωτεύουσα. Όπως δημοσίευσε η εφημερίδα Γράνμα, κατά τη διάρκειά της, υπογράφτηκαν 6 διακρατικές συμφωνίες , μεταξύ αυτών και η διευθέτηση του χρέους της Κούβας στη Γαλλία.
Ίσως είναι διδακτικό για τα ελληνικά πολιτικά επιτελεία, η “κουβανική παράδοση”, πάνω στο ζήτημα του χρέους. Λοιπόν, το πρώτο κουβανικό χρέος που διαγράφτηκε ήταν το χρέος προς την Ισπανία μετά την ήττα της στον απελευθερωτικό πόλεμο της Κούβας, στις αρχές του αιώνα. Πρωτεργάτες ήταν οι ΗΠΑ, η δύναμη που πήρε τη θέση της Ισπανίας και εγκαθίδρυσε το νέο νεοαποικιοκρατικό καθεστώς στο νησί. Το σκεπτικό ήταν “ότι δεν πρέπει να πληρώσει ο κουβανικός λαός το χρέος του αποικιακού καθεστώτος”. Κάτι ανάλογο με τη διαγραφή του χρέους του Ιράκ, σχεδόν έναν αιώνα μετά.
Τη δεκαετία του 80, ο Φιντέλ Κάστρο κάλεσε τις τρίτες χώρες να μην πληρώσουν το χρέος προς τις μητροπόλεις από το άνισο ανταλλακτικό εμπόριο μαζί τους και την καταλήστευση των πρώτων υλών τους.
Την επόμενη δεκαετία του 90, η Κούβα αμφισβήτησε το χρέος προς την (πρώην) ΕΣΣΔ, μια χώρα που δεν υπήρχε πλέον. Η διαφορά αυτή επιλύθηκε με τη συμφωνία που υπογράφτηκε κατά την επίσκεψη Πούτιν στην Αβάνα το 2013. Με αυτήν, διαγράφτηκε το 90% του χρέους και το υπόλοιπο 10% θα συμψηφιστεί με το ποσοστό συμμετοχής της Ρωσίας στις μικτές επιχειρήσεις (πετρελαικές και ενέργειας) που θα φτιαχτούν στην Κούβα. Ούτε δολάριο δηλαδή, δεν θα βγει από τη χώρα.
Είναι δεδομένη λοιπόν η “κουβανική γραφή” στο ζήτημα του χρέους. Και αν σε κάθε τέτοια συμφωνία η Κούβα έδινε “γη και ύδωρ”, θα είχε ξεμείνει προ πολλού και από τα δύο. Είναι αλήθεια βέβαια, ότι το διεθνές εμπόριο μας προκαλεί καταθλιπτικά συναισθήματα, ίσως γιατί ποτέ δεν διαχειριστήκαμε μια νικηφόρα επανάσταση. Όμως υπήρξε, υπάρχει ή θα υπάρξει, χώρα ή ήπειρος, που μπορεί να επιβιώσει χωρίς διεθνές εμπόριο; Φυσικά, υπάρχει “εμπόριο” και εμπόριο και οι κουβανοί ήταν οι πρώτοι που άνοιξαν δρόμο και σε αυτό, με πρωταγωνιστική συμμετοχή του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης και μάλιστα σε συνθήκες του οικονομικού αποκλεισμού που επέβαλαν οι ΗΠΑ από τότε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Aς ελπίσουμε τουλάχιστον, ότι ο/η αρθρογράφος, δεν ανήκει στους αφελείς που πιστεύουν ότι το εμπάργκο τελείωσε.
Στη συνέχεια, το άρθρο ξεπετάει το ζήτημα Ειδικές Ζώνες Ανάπτυξης , που στην πραγματικότητα είναι οι περισσότερο ελεγχόμενες ζώνες; από το Κράτος στην Κούβα. Οι οποίες δεν είναι λίγες και δεν είναι μόνο οικονομικές, αλλά και από τις οικονομικές, δεν είναι κάθε ειδική ζώνη, ζώνη ξένων επενδύσεων.
Κορυφαία από αυτές, η ζώνη στο λιμάνι του Μαριέλ (βλ.σχετική ανάρτηση) που έχει συγκεντρώσει τον σκεπτικισμό, την κριτική ή την πολεμική πολλών. Ο/η αρθρογράφος μας όμως, αντλεί τα επιχειρήματά του από τους Financial Times και οδηγείται σε συμπεράσματα που είναι απλά οι ευσεβείς πόθοι ενός κομματιού του διεθνούς κεφαλαίου. Δεν κάνει τον κόπο να ενημερωθεί έστω, από τον κουβανικό, λατινοαμερικάνικο και υπόλοιπο διεθνή τύπο και έτσι εκτιμά ότι “λίγα πράγματα έχουν γίνει, εξ αιτίας γραφειοκρατικών προβλημάτων”. Αλήθεια, τι μπορεί να θεωρούν οι Financial Times “γραφειοκρατικά προβλήματα”;.
Προφανώς δεν έχει καμία σημασία, αρκεί “να δένει” την επιχειρηματολογία του άρθρου: “Με την αναθέρμανση των σχέσεων με τις ΗΠΑ και τη δρομολόγηση της αποκατάστασης των μεταξύ τους σχέσεων η κουβανέζικη ηγεσία προσβλέπει στην τόνωση της παραπαίουσας οικονομίας της με αμερικάνικα κεφάλαια. Επειδή όμως η διαδικασία αργεί, ο Κάστρο επιχειρεί «άνοιγμα» και στη Γαλλία, η οποία σχεδιάζει να προωθήσει με τους πιστωτές του «κλαμπ των Παρισίων» τη διαγραφή 8.5 δισ. Κουβανέζικου χρέους”, καταλήγει.
Αφελή ερωτήματα δικά μας: Γιατί το κάνει αυτό το γαλλικό κεφάλαιο; Μήπως για να πλασαριστεί κι αυτό με τους αμερικάνους, κινέζους, ρώσους ανταγωνιστές του; Mήπως για να αναλάβει το μερίδιο που του αναλογεί στην καταστροφή της κουβανικής επανάστασης; Mήπως για να μπει στο κλαμπ που θα καταληστέψουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της καταρρέουσας Κούβας;
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι λογικές απαντήσεις, κάποιου που πιστεύει ότι η Κούβα τελείωσε. Όμως ο/η αρθρογράφος μας τα προσπερνά όλα αυτά, - και τη λογική- και καταλήγει: “Το φτηνό εργατικό δυναμικό της Κούβας δεν αφήνει αδιάφορους τους ιμπεριαλιστές”! Δηλαδή, σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης υπάρχει έλλειψη φτηνού εργατικού δυναμικού στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών χωρών (γι αυτό συρρέουν τα εκατομμύρια μεταναστών από όλη την αμερικάνικη ήπειρο στις ΗΠΑ). Και άντε και να υπάρχει τέτοια έλλειψη, η Κούβα είναι πιο φτηνή και “εύκολη” από την Βραζιλία, την Κολομβία, την Γουατεμάλα και άλλες χώρες της περιοχής;
Τελειώνοντας, όπως κάθε άρθρο που σέβεται τον εαυτό του, επιχειρεί και την πολιτική του πρόβλεψη: “Όμως, ο κουβανέζικος «σοσιαλισμός» θα πρέπει να προσφέρει «γην και ύδωρ» στις δυτικές εταιρίες, όπως κάνει ο κινέζικος τόσα χρόνια τώρα. Θα τους προσκυνήσει κανονικά, αν θέλει να πάρει κάτι για να «σώσει» την οικονομία του από την πλήρη κατάρρευση. Εδώ είμαστε και θα το δούμε”.
H κουβανική οικονομία σε πλήρη κατάρρευση ! Αυτό είναι ένα επιχείρημα της δεκαετίας του 90 (Ειδική Περίοδος) και αποτελεί πράγματι ανέκδοτο να γράφεται στην Ελλάδα του σήμερα. Φυσικά και δεν υπάρχει ανάγκη παράθεσης πηγών ή στοιχείων για αυτόν τον ισχυρισμό. Για την ιστορία, το 2015 η Κούβα μέσα σε όλα της τα προβλήματα, έκλεισε με αύξηση 4% του ΑΕΠ της, όταν συνολικά η Λατινική Αμερική, έκλεισε στο -0,3% .
Πράγματι λοιπόν, εδώ είμαστε και θα το δούμε. Όμως, το ότι “Η επανάσταση έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί” είμαστε ήδη εδώ και βλέπουμε το αντίθετο, μαζί με τα εκατομμύρια αγωνιστών που βλέπουν τη μόνη επανάσταση του 20ου αιώνα που διασώθηκε, να ζει, να αντιστέκεται και να στηρίζει τις ελπίδες των κινημάτων σε όλο το κόσμο.
Όμως υπάρχει ένα ζήτημα, πολύ πιο ουσιαστικό: Aυτό αρκεί; Αν δεν ξεκολλήσει από τη λάσπη το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, μέχρι που και πόσο θα αντιστέκεται η Κούβα; Mήπως η ανησυχία και τα προκύπτοντα καθήκοντα πρέπει να τεθούν βασικά στα δικά μας κινήματα, ιδιαίτερα του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου που για δεκαετίες “πάχαιναν” από τα “γρέζια” της εκμετάλλευσης των λεγόμενων υπανάπτυκτων χωρών και τώρα η κρίση τα αποτελειώνει; Ή μήπως “η Κούβα οφείλει να προχωρήσει μόνη της στον κομμουνισμό και "να μας περιμένει εκεί;”.
Πράγματι λοιπόν, εδώ είμαστε και θα το δούμε. Όμως, το ότι “Η επανάσταση έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί” είμαστε ήδη εδώ και βλέπουμε το αντίθετο, μαζί με τα εκατομμύρια αγωνιστών που βλέπουν τη μόνη επανάσταση του 20ου αιώνα που διασώθηκε, να ζει, να αντιστέκεται και να στηρίζει τις ελπίδες των κινημάτων σε όλο το κόσμο.
Όμως υπάρχει ένα ζήτημα, πολύ πιο ουσιαστικό: Aυτό αρκεί; Αν δεν ξεκολλήσει από τη λάσπη το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, μέχρι που και πόσο θα αντιστέκεται η Κούβα; Mήπως η ανησυχία και τα προκύπτοντα καθήκοντα πρέπει να τεθούν βασικά στα δικά μας κινήματα, ιδιαίτερα του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου που για δεκαετίες “πάχαιναν” από τα “γρέζια” της εκμετάλλευσης των λεγόμενων υπανάπτυκτων χωρών και τώρα η κρίση τα αποτελειώνει; Ή μήπως “η Κούβα οφείλει να προχωρήσει μόνη της στον κομμουνισμό και "να μας περιμένει εκεί;”.
Σε άρθρα τέτοιου τύπου, που όλως τυχαία είναι πολλά, είναι εύκολα ανιχνεύσιμη η γραμμή των ΗΠΑ σχετικά με την αντιμετώπιση του σοσιαλισμού μετά τις ανατροπές στην Ανατολική Ευρώπη. Η οικονομία της Κούβας λοιπόν είναι καταρρέουσα όχι επειδή το νησί αντιμετωπίζει τον αποκλεισμό και την επιθετικότητα του φασισμού των μονοπωλίων αλλά επειδή είναι σοσιαλιστική! που ως γνωστόν είναι ένα αποτυχημένο σύστημα κλπ κλπ... Η χυδαία αντιστροφή της πραγματικότητας και η γκεμπελίστικη επιθετικότητα τέτοιων άρθρων δείχνει ξεκάθαρα την λυσσασμένη εμπάθεια αυτών που μονίμως ηττούνται από αυτόν τον παράξενο "Δαβίδ" της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Κούβα συνεχίζει με πείσμα, νηφαλιότητα και απίστευτη προσπάθεια στον δρόμο των πιο αγνών των πιο υψηλών ιδανικών της ανθρωπότητας, τον μόνο δρόμο που μπορεί να σώσει τον πλανήτη από τον όλεθρο καπιταλιστικής πλεονεξίας . Και είναι λογικό να αντιμετωπίζει την πολεμική όλων των μικρόψυχων, αμόρφωτων κοινωνικά, δειλών μίζερων υπάρξεων που το μόνο που γνωρίζουν και μπορούν να κάνουν είναι να σέρνονται πίσω από τους ισχυρούς αφεντάδες τους.
Άρθρα σαν κι αυτό της «Κόντρα» (στην αλήθεια μάλλον) δείχνουν ότι πάμε καλά… Θα έπρεπε να φοβόμαστε αν βλέπαμε ύμνους στην Κουβανική επανάσταση από τον διεθνή τύπο.
Λ.Θ