Κένια Σεράνο: Tο Κίνημα Αλληλεγγύης με την Κούβα είναι ετερογενές και δεν πρέπει να είναι σεχταριστικό

  

atexnos.gr

Αποσπάσματα της συνέντευξης που παραχώρησε η Κένια Σεράνο Πουίγ στις 18 Μάη 2015 στο Cubainformacion. H Κένια Σεράνο είναι Πρόεδρος του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας των Λάων (ICAP) και βουλευτής της Εθνοσυνέλευσης . Ολόκληρη η συνέντευξη συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο των Εκδόσεων Διεθνές Βήμα με τίτλο:

 “KOYBA – HΠΑ: H επανάσταση δεν εξαγοράζεται”.

Δημοσιογράφος: Κένια η Κούβα ζει σήμερα μια αλλαγή, θα έλεγα μια αλλαγή φάσης. Δεν ξέρω αν πρόκειται για αλλαγή εποχής, οπωσδήποτε όμως είναι αλλαγή φάσης, ύστερα και από την έναρξη ή την επανέναρξη του διαλόγου μεταξύ των κυβερνήσεων της Κούβας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης με την Κούβα οφείλει να προσαρμοστεί σε όλη αυτή τη νέα κατάσταση, χρειάζεται μια αλλαγή κατεύθυνσης στο μήνυμά του, στις μορφές κινητοποίησής του.

Κένια: Θεωρώ ότι η αλλαγή φάσης στην Κούβα, κατά την εκτίμησή μου, προέρχεται καταρχήν από την απόφαση για την επικαιροποίηση του οικονομικού μοντέλου. Επίσης, η ανακοίνωση στις 17 Δεκέμβρη της απελευθέρωσης των Πέντε, δηλαδή των τριών συντρόφων από τους Πέντε που παρέμεναν ακόμα φυλακισμένοι, μαζί με την ανακοίνωση ότι προχωράμε προς την επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες, προέρχονται από έναν συνδυασμό παραγόντων για τον θρίαμβο αυτό.

Η νίκη της αντίστασής μας, της σταθερότητας μας σαν λαός, καθώς και η σαφέστατη, πρωτοφανής στην ιστορία των σχέσεων μεταξύ Κούβας - Ηνωμένων Πολιτειών, παραδοχή ότι η μέχρι τώρα πολιτική των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα, έχει αποτύχει. Ως επί το πλείστον λοιπόν η 17 Δεκέμβρη και, φυσικά, αυτή η σημερινή φάση, βεβαίως αποτελεί ένα νέο σκηνικό. Όμως, θα σου έλεγα, ότι αυτή την αλλαγή φάσης, αυτή την αλλαγή της στιγμής, την βλέπουμε εμείς οι κουβανοί, να γίνεται με τους δικούς μας ρυθμούς και τονίζω ιδιαιτέρως ότι ξεκινάμε την συζήτηση ενός ολόκληρου προσχέδιου κατευθυντήριων γραμμών, με στραμμένο το πρόσωπο στο συνέδριο του κόμματος που έγινε τον Απρίλιο του 2011.

Όπως είναι ευρέως γνωστό, εγκρίναμε 313 κατευθυντήριες γραμμές, αφού προηγήθηκε μια παλλαϊκή συζήτηση εκατομμυρίων κουβανών, περίπου 8 εκατομμύρια πήραν μέρος. Σήμερα, φυσικά, αυτό υποδηλώνει πως το κίνημα αλληλεγγύης με την Κούβα ακολουθεί αυτού του είδους τα σημάδια, διότι αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει το κίνημα, όπως το αντιλαμβάνεται το ICAP, είναι ότι το κίνημα μοιάζει πολύ με την Κούβα. Αυτό που απασχολεί το κίνημα, είναι αυτό που απασχολεί τον μέσο κουβανό, αυτό που απασχολεί εμάς, τον απλό κόσμο αυτής της χώρας.

Ωστόσο, είμαι απολύτως σύμφωνη πως υπάρχουν διαφορετικά ζητήματα, υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι και αναλύσεις, σκέψεις που πρέπει να γίνουν. Διότι, καταρχήν, όταν κάποιος κατακτά μια νίκη, πρέπει να την γιορτάσει. Πιστεύω ότι, βεβαίως, το κίνημα, ακριβώς όπως οι κουβανοί και οι κουβανές, όπως ο λαός μας μαζί με τις οικογένειες των Πέντε, μαζί με τους ίδιους τους Πέντε, γιορτάζουμε ακόμα και αυτή η χαρά δεν φεύγει. Και νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο διότι αγωνιστήκαμε πολύ, ήταν 16 χρόνια αγώνα για τους Πέντε, όμως ήταν και 56 χρόνια αντιμετώπισης αυτής της πολιτικής, που επαναλαμβάνω έχει ήδη αναγνωριστεί ότι απέτυχε. Επομένως γιορτάζουμε, αλλά επίσης σκεφτόμαστε.

Το κίνημα επομένως, αυτή η αλλαγή κατεύθυνσης, όπως την ονομάζεις, συμφωνώ πως πρέπει να λάβει χώρα μέσα σε ένα σκηνικό, όπου χρειάζεται να υπερισχύσει ακόμα περισσότερο η συλλογική εξυπνάδα μας, όπου χρειάζεται να διατηρηθούν σταθερές οι θέσεις μας απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Απολύτως ενάντια στους τρόπους ανατροπής των διαδικασιών μας, της κουβανικής επαναστατικής διαδικασίας.

Αυτή συνεχίζει να είναι η πρόθεση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, να ανατρέψει την πραγματικότητα και την διαδικασία του οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού συστήματος που έχουμε επιλέξει. Είναι επίσης η μέθοδος που έχουν εφαρμόσει και συνεχίζουν να εφαρμόζουν, με ιδιαίτερη λύσσα, προς την αδελφή πατρίδα μας την Βενεζουέλα, είναι η μέθοδος που εφαρμόζουν προς όλους τους λαούς της ALBA, όλη την Λατινική Αμερική.

Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στις 17 Δεκέμβρη, ο Πρόεδρος Ομπάμα, ταυτόχρονα με την παραδοχή της αποτυχίας της πολιτικής τους προς την Κούβα και την ανακοίνωση αυτών των σημαντικών αποφάσεων για το προχώρημα προς την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων, την ίδια στιγμή ενέκρινε σημαντικές κυρώσεις ενάντια στην μπολιβαριανή επανάσταση. Επομένως, το σκηνικό είναι αυτό.

Είναι ένα σκηνικό όπου συνεχίζει ο αποκλεισμός (εμπάργκο), όπου πράγματι ο ιστορικός εχθρός της επανάστασης, προσωπικά ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει αναγνωρίσει ότι απέτυχε ένας τρόπος ανατροπής της επανάστασης. Ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι επενδύουν σε άλλες μεθόδους για να επιτύχουν τον ίδιο στόχο. Που βλέπουμε το κίνημα αλληλεγγύης μέσα σε όλα αυτά; Θεωρώ ότι το κίνημα πρέπει να το ερμηνεύσει.

Το βλέπουμε ακριβώς στο ίδιο χαράκωμα, αυτό του ξεκαθαρίσματος ότι έτσι είναι τα πράγματα, ότι μπορεί ο λόγος να είναι διαφορετικός, όμως οι στόχοι συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι. Ταυτόχρονα, επίσης πρέπει να επενδύουμε στην βαθιά ανάλυση ότι το ζήτημα δεν είναι ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ζήτημα είναι ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια σε ένα μοντέλο κυριαρχίας και εξαγωγής, επιβολής ενός μοντέλου ψευτοπολιτισμού που θέλουν να μας επιβάλλουν σε όλους τους λαούς, όχι μόνο στην Κούβα.

Απλώς η Κούβα έχει ήδη διανύσει πολλά χιλιόμετρα, διότι πάνω από 50 χρόνια αντιμετωπίζουμε τέτοιου είδους προσπάθειες. Η άλλη επίσης αλλαγή που θεωρώ πως πρέπει να σημειωθεί είναι στο να κατανοήσουμε ότι ο ίδιος ο βορειοαμερικανικός λαός μας χρειάζεται. Με άλλα λόγια, ο βορειοαμερικανικός λαός είναι ένας δυστυχισμένος λαός, παρά τους τεράστιους πόρους που έχει αυτή η χώρα. Διότι μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν πολλοί λαοί και μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει ένας τρίτος κόσμος, μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι με οικονομικούς όρους, είναι παντελώς αποκλεισμένοι. Δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές παροχές, ούτε υγείας, ούτε παιδείας, ούτε ασφάλειας κλπ.. Βλέπουμε ήδη τις εκρήξεις, όπως στο Φέργκιουσον, με τις φυλετικές διακρίσεις.

Στοιχεία που μετατράπηκαν σε ιστορικούς αγώνες αυτού του λαού την δεκαετία του ’70 και που ακόμα και σήμερα δεν έχουν επιτευχθεί οι στόχοι τους. Γι’ αυτό και θα έλεγα πως η βορειοαμερικανική κοινωνία, οι προοδευτικές δυνάμεις και άτομα, ή τουλάχιστον οι έντιμοι άνθρωποι αυτής της κοινωνίας χρειάζονται την επαφή, να μάθουν, να κατανοήσουν γιατί υπάρχει ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης με την Κούβα.

Αυτό το κίνημα δεν υπάρχει επειδή η Κούβα τους χτύπησε την πόρτα και τους είπε δώσε μου την αλληλεγγύη σου, όχι. Αυτό το κίνημα είναι η αντανάκλαση, είναι κάτι σαν ανατροφοδότηση μιας συμπεριφοράς που υιοθέτησε η Κούβα, η οποία αντιλαμβάνεται πως το να είναι κανείς αλληλέγγυος, να είναι διεθνιστής είναι το καθήκον μας προς την ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένης και της βορειοαμερικανικής κοινωνίας, η οποία ιστορικά διατηρεί διαύλους επικοινωνίας μέσω της κουλτούρας με την κουβανική κοινωνία, από όποια σκοπιά και να το δει κανείς.

Όταν λοιπόν κοιτάμε αυτή τη χρονική στιγμή, δεν μπορούμε να μην ανατρέξουμε στις καλύτερες εμπειρίες που είχαμε από την διεξαγωγή αυτού του εντατικού αγώνα για την απελευθέρωση των Πέντε. Θεωρώ ότι και αυτό επίσης είναι ένα σημείο καμπής και προβληματισμού. Αγωνιστήκαμε λοιπόν για τους Πέντε 16 χρόνια που βρίσκονταν οι σύντροφοί μας φυλακισμένοι. Και εδώ λοιπόν υπάρχουν πολλές πτυχές που θεωρώ ότι το κίνημα πρέπει να σταθεί, να βρει το χρόνο να σταθεί και να προβληματιστεί συλλογικά. Να σκεφτεί καταρχήν ότι τα καταφέραμε.

Καταφέραμε να βγάλουμε τους Πέντε από τη φυλακή τους, καταφέραμε να εξασκήσουμε έντονη πίεση διεθνώς προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμβάλαμε στο να μετακινήσουμε ένα βουνό. Διότι το τείχος σιωπής ενάντια στην Κούβα και κυρίως στην υπόθεση των Πέντε ανύψωσε ένα αμετακίνητο βουνό και το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης κατάφερε να μετακινήσει αυτό το βουνό, σε συνδυασμό φυσικά και με άλλους παράγοντες.

Πάντοτε λέμε και αναγνωρίζουμε πώς έπρεπε να αλληλεπιδράσουν και άλλοι παράγοντες για να κατορθώσουμε την νίκη, την επιστροφή των συντρόφων μας. Όμως επίσης, ξέρουμε ότι το κίνημα στις διάφορες φάσεις του, δεν συντόνισε επαρκώς τις δράσεις του, χρειαζόταν να εκμεταλλευτούμε τις νέες τεχνολογίες έτσι ώστε να επεκταθεί το μήνυμά μας με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Ας θυμηθούμε επίσης, ότι το κίνημα αλληλεγγύης, από το 1998 μέχρι και σήμερα, συνέπεσε ταυτόχρονα με την χρονική στιγμή κατά την οποία ο κόσμος βίωνε τις τρομερές επιπτώσεις της εξαφάνισης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, όπου η αριστερά αισθάνθηκε αυτό το χτύπημα με την αποδόμηση της παραδοσιακής αριστεράς, όπου αναδείχθηκαν νέοι παράγοντες κοινωνικών κινημάτων και όπου όλο αυτό ήρθε να συνδεθεί και να ασκήσει νέους τρόπους για να εκφράσει την πολιτική παρακμή του στάτους κβο, ή νέους τρόπους για να συνεργαστεί επίσης με την Κούβα.

Έχουμε δει τα παγκόσμια κοινωνικά φόρουμ, έχουμε δει πως τα παγκόσμια κοινωνικά φόρουμ αγκάλιασαν από την ίδρυσή τους την υπόθεση των Πέντε, έχουν αγκαλιάσει τον αγώνα μας ενάντια στον αποκλεισμό και επιπλέον, ζήτησαν αλληλεγγύη για άλλα αλληλέγγυα δίκτυα που κινητοποιούνται ανά τον κόσμο. Το κίνημα δεν μπορεί να είναι σεχταριστικό και οφείλουμε να πούμε πως αυτόν τον καιρό μπορέσαμε να προχωρήσουμε περισσότερο και πρέπει να προχωρήσουμε περισσότερο στον αγώνα μας ενάντια σε τέτοιες εκδηλώσεις σεχταρισμού που βλέπουν την αλληλεγγύη με την Κούβα μερικές φορές σαν σαν ένα ιδιωτικό φέουδο λίγων.

Πιστεύω πως πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε συλλογικά. Διότι, ναι, τι ωραία που οι Πέντε είναι ελεύθεροι, τι καλά που γεννήθηκε η Χέμα, η Χέμα πρέπει να γίνει η έμπνευση όλων αυτών που κατά καιρούς συνεισέφεραν σε κάτι από τα παραπάνω, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε πως όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη αντιλαμβανόμαστε πως μπορούμε να γίνουμε πολύ καλύτεροι, να ενωθούμε περισσότερο, να συντονιστούμε καλύτερα, να αξιοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες, να αποφύγουμε την επιθυμία να ομογενοποιηθούμε. Δεν μπορούμε να επενδύουμε σε μια ομογενοποίηση, είναι όπλο η ετερογένειά μας, είναι όπλο η μεγάλη πολυμορφία που έχει αυτό το παγκόσμιο κίνημα το οποίο διεισδύει στους διάφορους τομείς της κοινωνίας, στο επίπεδο οποιασδήποτε χώρας του κόσμου. 

Οι διαφορετικοί πολιτισμοί, οι διαφορετικές θρησκείες έχουν συμβάλει γύρω από την ιδέα της Κούβας, της Κούβας σαν συνδετικό κρίκο, της Κούβας σαν μια κοινωνία που δεν είναι τέλεια, αλλά είναι μια κοινωνία που μπορούμε να συμβιώσουμε, όπου οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου είναι εγγυημένες.

Επομένως την στροφή του κινήματος την βλέπω με αυτό το πνεύμα. Ότι δηλαδή δεν υπερασπιζόμαστε μια Κούβα στατική, δεν υπερασπιζόμαστε μια Κούβα που μπορεί να εκφραστεί μόνο με άσπρο ή μαύρο, επιπλέον δεν μπορούμε να προσπαθούμε να χωρέσουμε την Κούβα στους 140 χαρακτήρες ενός twitter. Δεν μπορεί να εξηγηθεί η κουβανική πραγματικότητα σε μια τέτοια σύνθεση. Όμως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την σύνθεση για να τραβήξουμε την προσοχή, ώστε οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την Κούβα, να εμβαθύνουν σε αυτήν την πραγματικότητα.

Ο αγώνας κατά του αποκλεισμού αποτελεί την κυρίαρχη εκστρατεία που πάντοτε αναπτύσσαμε, όμως σήμερα είναι πιο σημαντική από ποτέ. Θεωρώ ότι η εξάλειψη του αποκλεισμού σημαίνει αναμφίβολα την εξάλειψη ενός ολόκληρου μηχανισμού νόμων που έχει εγκαθιδρυθεί πια σε επίπεδο κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών και περιορίζει την Κούβα από το να συνεχίσει, με την ταχύτητα και τον ρυθμό που έχει αποφασίσει ο λαός μας, την επικαιροποίηση του μοντέλου της, περιορίζει την διεθνιστική της δραστηριότητα, τις επιπλέον συνεργασίες της με τον νότο, ακόμα και με ανεπτυγμένες χώρες που μπορεί να χρειάζονται εκείνες τις κατακτήσεις της επιστήμης, της κοινωνικής οικονομικής ανάπτυξης, του πολιτισμού μας και όλα αυτά τα θέματα.

Η εξάλειψη του αποκλεισμού είναι επίσης ο τρόπος για να απαλλαγούμε μια για πάντα από μια μορφή καταδίκης ενός λαού, εξαιτίας του γεγονότος ότι μόνοι μας έχουμε επιλέξει ελεύθερα τον δρόμο που θέλουμε να οδηγήσουμε τα πράγματα.