H Πρεσβεία της Βενεζουέλας και οι Εκδόσεις Ταξιδευτής σας καλούν στην παρουσίαση του Βιβλίου του Ούγκο Τσάβες "Ιστορίες του Αρανιέρο" στο πλαίσιο του 51ου Φεστιβάλ Βιβλίου στον ιστορικό για το βιβλίο χώρο, στο Πεδίον του Άρεως.
03/09 19:30 Σκηνή "ΜΥΡΣΙΝΗ ΖΟΡΜΠΑ"
Συνιστώ το βιβλίο "Ιστορίες του arañero" σε όποιον θέλει να γνωρίσει την πραγματική ζωή της σύγχρονης Λατινικής Αμερικής, πέρα από κάθε "ξύλινο ακαδημαϊσμό" και... "δηθενισμό" (επιτρέψτε μου τον δικό μου αυτόν όρο...) Πρόκειται για ένα βιβλίο, που μέσα από την λαϊκή γλώσσα και σκέψη εκφράζει όλα όσα μου αφηγούνταν στα ταξίδια μου -υπερβάλλοντας συχνά- οι δάσκαλοι των ιθαγενών κοινοτήτων στις Άνδεις, οι μιγάδες βαρκάρηδες στη Γουατεμάλα, οι νέγροι ιερείς της santería στην Κούβα, ή οι χορευτές tango στους δρόμους του Μπουένος Άιρες... Ilias Tampourakis
Un abrazo - μια αγκαλιά με ένα αληθινό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Πολιτιστικό Σύνδεσμο Λατινοαμερικανών και Ισπανών Ελλάδας για το βιβλίο της Βενεζουέλας, που μου χάρισε χθες. Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν ότι μισώ οτιδήποτε έχει σχέση με τον πόλεμο, το στρατό, τα όπλα, τις διαταγές και τις στολές. Επίσης, ξέρουν ότι αντιπαθώ την πολιτική οποιασδήποτε κατεύθυνσης και απόχρωσης, επειδή η εμπειρία που έχω αποκτήσει ταξιδεύοντας στις σελίδες των βιβλίων και στους λαούς 80 χωρών του κόσμου, μου δίδαξε ότι ο "ήρωας-απελευθερωτής" είναι ο επόμενος δικτάτορας... Όμως αυτό το βιβλίο ανήκει στην intrahistoria, όπως έλεγε κι ο Βάσκος ποιητής και φιλέλληνας Unamuno -δηλ. στις μικρές, προσωπικές ιστορίες των καθημερινών ανθρώπων, που δεν είναι επίσημα κατεγεγραμμένες, αλλά εκφράζουν το συναίσθημα ενός ολόκληρου λαού σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. (Κάτι ανάλογο με τη Λωξάνδρα & τα Τρελά πουλιά της Μαρίας Ιορδανίδου.) Συνιστώ το βιβλίο "Ιστορίες του arañero" σε όποιον θέλει να γνωρίσει την πραγματική ζωή της σύγχρονης Λατινικής Αμερικής, πέρα από κάθε "ξύλινο ακαδημαϊσμό" και... "δηθενισμό" (επιτρέψτε μου τον δικό μου αυτόν όρο...) Πρόκειται για ένα βιβλίο, που μέσα από την λαϊκή γλώσσα και σκέψη εκφράζει όλα όσα μου αφηγούνταν στα ταξίδια μου -υπερβάλλοντας συχνά- οι δάσκαλοι των ιθαγενών κοινοτήτων στις Άνδεις, οι μιγάδες βαρκάρηδες στη Γουατεμάλα, οι νέγροι ιερείς της santería στην Κούβα, ή οι χορευτές tango στους δρόμους του Μπουένος Άιρες... Διαβάζοντας την "Παναγιά της Μοναξιάς", σε αυτό το βιβλίο, ήταν επίσης σαν να άκουγα την Ελληνίδα γιαγιά μου, που όταν έφυγε "αλαφιασμένη" από την Τένεδο της Μικρασίας το 1922, έκλεισε τα ξύλινα παράθυρα, τα φίλησε -σαν εικονίσματα της Παναγιάς- και τους υποσχέθηκε έναν γυρισμό που ποτέ δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει... Ο καημός είναι κοινός ανάμεσα στους λαούς... Ευχαριστώ, επίσης, την Πρεσβεία της Βενεζουέλας για τη μετάφραση του Συντάγματος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας που μου είχε αναθέσει πριν κάποια χρόνια. Αυτό, αισθάνομαι ότι μου προσφέρει la plenitud -την πληρότητα- του ότι με την έρευνά μου βαθιά μέσα στους πολιτισμούς της Λατινικής Αμερικής, που τόσο αγάπησα, έχω καταφέρει να με θεωρούν "δικό τους άνθρωπο" (έστω γλωσσικά). https://idiaiteramathimataxenonglosson.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου